Ünsüz Şiiri - Serdar Şimşek

Henüz Paris’e şiir yazacak kadar şair değilim
Arkamdan sövenlerin önümde ceketlerini ilikleyecekleri kadar saygın biri de!

Ben etrafa mutluluk saçarken
Payına hep hüzün düşmüş
Ünsüz bir şiir işçisiyim!

Mecburen açılması gereken bir yol üstü kafeteryasında
Garsondan demli bir çay istemiş
İstemeden de olsa siparişe kâğıt ve kalem de iliştirmiş.
Sessizce bir fincan yeşil çay istemeyi ihmal etmemiş
Acılarıyla hatta acınacak yanlarıyla dertleşmek isteyen bir şiirin işçisiyim.

Adın her aklıma düştüğü anda
İşte o an da
Sen benim için müspete bir kâğıt
Bende tükenmek üzere olan bir kalem oluveririm.

Ben seni cümlelere bahşettikçe
Sen bende dirhem dirhem eksilirsin.

Henüz şiir yarışmalarında jüri olacak kadar şair değilim
Fakat jüriye göre
Aşk-ı intihar eden, azılı bir şiir işçisiyim bu duruşmada

Sanık ve bir o kadar da tanığım ölü sevdalara

Okunan son şiirlerde parmak izlerim olmasa da yürek izlerim var bilirim!

İlk duruşmada da
Son duruşmada da
Ayakta kalmayı bilen.
Yalnız!
Benim!

Henüz seni şiirlere sığdıra bilecek kadar şair değilim.
Gözlerinin sözcüklere yansıması
“Sesiz Gemi” misali…
Uzun upuzun bir hikâye

Ben kalemi kırılınca
Evladını yitirmiş bir baba misali ağlayanım
Darağacında son isteği
Evladından önce asılmak olan ve bu isteği bile hayat bulmayan
Her düşünü kâğıt ve kalemle süsleyen
İsyana meyilli
Aşka yeminli bir şiir işçisiyim.

İnan bana! Dudakları dizelerimi haykıran! İnan bana!
Şairler göçmen kuşları gibi yaşarlar
Mevsimler değil ama
Sürgünlerle taşarlar!

Henüz Paris’te şiir yazacak kadar şiir işçisi değilim
Rutubeti ve anıları bol olan bir evde
Cakasız, sensiz, sesiz
Aşkın mektebinde sıradan bir şiir işçisi
Magazin dergilerinde adı geçmeyen
Ünsüz bir yazanım.
İşte hepsi bu kadar!