Ünlem Gerek Şiiri - Hüseyin Çağırgan

ay ışığıyla deliniyor gece
dikiş yerlerinden sökülürken karanlık
hep güzel yüzlü çocuklar geliyor aklıma
sevinç dediğin ellerinde salınan uçurtma
kimselerin bilmediği bir dilde tanıyorlar sevgiyi
alfabesi umut çizgileriyle yazılmış
tınısı farklı sesindeki harflerin
kulaklarımda tanıdık izler bırakan
bir ucundan tut da
daha yukarıya kaldıralım şu umudu
diyesim vardı o zamanlar baharda
şimdi yeni dağılmış pazar yeri gıbıyım
iyot kokan deniz kentine bağlı
adı unutulmuş o sakin taşrada
artık bana bir ünlem gerek
rahatça koyabıleceğım
keşkesiz yaşanmış bir ömrün sonuna