Ünlem Şiiri - Yavuz Doğan

Var ya benim biraderim bu toprağın halkı var ya
Ağacı bir silkelerse tomruk iner başınıza.
Gölgesinde gül biriken bu yaprağın halkı var ya
Karıncayı incitmezken yumruk iner başınıza.

Sanmayın ki şu kızıl tan gizleyecek gölgenizi
Kamer sizin suretiniz için döner dolunaya.
Gözlerimiz adım adım izleyecek gölgenizi
Yanınızda yürüyenler kaçacak arka arkaya.

İşlediğiniz günahı aklayacak sandığınız
Dostlarınız var ya hani ilk onlar satacak sizi.
Hani bütün sırrınızı saklayacak sandığınız
Kardeşiniz bir kervana hesapsız katacak sizi.

Sanmayın ki şu kızıl tan çıktığınız yolun sonu
Her karanlık bir şafağa gebe kalmak için uyur.
Gelmez gibi görünse de baktığınız yolun sonu
Her yol başka bir yolcuyla nefes almak için uyur.

Bugün ağam yarın paşam sonraki gün “dış mihraklar”
Lâkin hesap öptüğünüz etek kadar sayılacak.
Bitti sandığınız millet en çok yirmi yıl duraklar
Sonrasında elbet bir gün uykusundan ayılacak.

Sanmayın ki şu kızıl tan yolun en son aşaması
Kırmızının bir sonrası bildiğiniz mordur çünkü.
Bu milletin bir ağaya biat edip yaşaması
Zemheri’de gül bahçesi bulmak kadar zordur çünkü.

Yani benim biraderim bu halk takvim saya saya
Hesap sormaya başlarsa önce sizden başlayacak.
Bir gün ayağa kalkarak ellerini yıkamaya
Suyunu kuruttuğunuz bir denizden başlayacak.

Sanmayın ki şu kızıl tan bir tek sizin için vardır
Bir tek sizin ezdiğiniz çiçekler ölür sokakta.
Sanmayın ki her sokağın tükendiği yer duvardır
Yediveren karanfiller boy verecek o şafakta.