Üniversitede... Şiiri - Cengiz Emlik

Bir gün bir ramazan ayında yemek yiyen o saf o temiz o güzellik dolu insanı görene kadarmış her şey…
Mavi kareli gömleği, sade hırkası, tatlı gözlüğü, minik ayaklarıyla karşımda duran,
küt saçlarını eliyle arada bir kulağının arkasına atan o kızı...
Hayatımdaki tüm kızlara elveda çektiren…
Ufacık, tefecik içi dolu turşucuk sevdiğim…
Kocaman gözleriyle masum masum bakar tüm sinirlerimi alırdı.
Ben pörtlek gözlü derdim, o hayır sadece iri derdi…
Bunun içinde kavga ederdik…
Sonra sarardık birbirimizi…
Farklı evlerdeyken dahi sevişebilirdik…
Çünkü biz hep bütündük…
Yıllardır aradığım o kişi karşıma çıkmıştı ve ben artık ona bakıp dokunabiliyordum!
İnanılmaz bir duyguydu…
İki sene boyunca göğsüme kafasını koyup uyuyan sevdiğim..
Elimi sürmeye kıyamadığım sevdiğim…
O sabahları erken kalkar okula giderdi.
Ben ise O’na yataktan şans öpücüğü vermekle yükümlüydüm…
ve aynı yataktan hoş geldin öpücüğünü…
Vermesem saçımı yolardı…
versem dünyalar onun olurdu...
Ve ben dünyaların onun olması için dünyalarımı verebilirdim! İlk ağladığı gün; ilk buluştuğumuz gündü…
Bu büyük sevginin bir mezhep mevzusuna kurban gidebileceği o günden belliydi…
Ağlamıştı çünkü ailesi bir Alevliyi istemezdi!
O ise ailesine sonsuz bağlıydı…
Ama yanımda olsaydı başarabilirdik…
Yalnızca cesaret dedim…
Hani hep kavgalar edilir ilişkilerde, arama beni dersin…
Araması için can verirsin…
Arayınca dünyalar senin olur…
İşte öyle bir gün aramadı…
Ama biliyorum ki o da düşünüyor!
O da seviyor!
Ben nasıl kafamı yastığa bıraktığımda uyuyamıyorsam,
düşünüyorsam oda aynılarını yaşıyor…
Çünkü o da seviyor!
Bana bir filmde görüp hep seveceğime yemin ettirmişti, o da etmişti…
ben tutuyorum.
Ve biliyorum ki o da tutuyor!
Hep başkasıyla evlenirsem ne yaparsın sorusuna “seni öldürürüm” diye cevap verirdi.
Keşke de öldürseydi gitmeden!
Beni ellere terketmeden...