Un-Uta-(n) -mazsın Şiiri - Emel Hiçyılmaz

Dur bakalım!
Daha dün bir, bugün iki!
Elbet unutacağım seni!
Tenim yokluğuna alışacak,
Saçlarım dokunuşlarından uzak yaşayacak!
Gözlerim, başka gülen yüzler bulacak!
Artık yavaş yavaş senin boşalttığın her hücrem kendini yenileyecek!
Yavaş yavaş can bulacak damarlarım!
Fırtınaya kapılmış bir yaprak gibi ordan oraya savrulmayacak yüreğim!
Kokunu bile kazıyacak bedenimden umutlarım!
Peki ya sen! ?
Kızgın bile olsam, yüzümdeki tebessümü unutabilecek misin! ?
Unutabilecek misin;
Mutlu edebilmek için seni; bulutlardan kardan adam yaptığım günleri,
Gökkuşağını oluştuğu renklere ayırıp, dünyanı rengarenk boyayışımı!
Minicik çocukların ellerine balonlar verip, pencerenin altından uçurmalarını isteyişimi,
Bir 'Günaydın'a binlerce günün aydınlığını sığdırışımı!
Hergün bıkmadan usanmadan, gözyaşlarından şarap yapıp sarhoş oluncaya kadar kana kana içişimi,
Gözlerine her bakışımda, yarınlarımız için milyonlarca tomurcuk açtırışımı!
Elini her tutuşumda; sıcacık kavrayıp, yumuşacık tenini pamuklardan sakınışımı,
Bulutlar, güneşinin önünü kapattığında en yüksek tepeye çıkıp, var gücümle üfleyerek,kurşun yemiş güvercin misali onları dağıtışımı,
Taşları yosunlara sarıp sarıp, seni incitmelerine engel oluşumu,
Unutabilecek misin! ?
Unutabilecek misin seni senden çok sevişimi! ?
Belki!
Belki beni unutacaksın ama;
Güneşi,
Bulutları,
Balonları,
Çocukları,
Tomurcukları,
Gökkuşağını,
Pamukları,
Yosunları
Ve taşları
UNUTAMAYACAKSIN!