Umutsuzlukta sevdaya uzanış

Hey zalimlerin uşağı
kötülükler odağı
bu şerefsiz saltanat.
Demedinmi sen,
kavuşmak yok
o artık sana yasak,
mekan olsun sana
bu kıraç toprak,
hiç kulak asmadım ben sana
niye bana bu zulüm,
nedir sendaki bu tafra?
Başkaldırıyorum işte,
hadi tutsana beni
karşı koysana,
durma hadi
kalleşlik yapsana,
ben ki,
baş koymuşum bu yola
sen yoluma engel koy
ben aşarım kolayca.
Sen ki,
inandıklarımıza hiç inanmadın
umut ektim senin bağına
gücün yetmedi kurutamadın
yarınları yok saydın
umudu sen kumar sandın,
hep aldandın,
hep aldandın.
Bense umuda inandım
biliyordum,
hayat hiç bir zaman
nereye çıkacağı belli
bir yol koymayacaktı önüme.
Biliyordum,
şakağına silah dayadığım
geceler ve de hayat,
hiç benden yana olmayacaktı.
Ama yinede umutsuzda
yaşanmıyordu hani,
umudu zalimlere teslim etmeyi
aklım almıyordu,
bir umuda kuşun sıkmadım bunca yıl.
O hep zalimlere
benimle birlikte göğüs gerdi,
karamsarlığımı sildi benim,
kanayan yaralarımı
o iyileştirdi,
geçmişteki acıları unutmayı
yarına sevinçle bakmayı öğretti
hüzünle sevişmeyi,
sabırsızken sabretmeyi,
inandığının uğrunda ölmeyi
kavuşmak için beklemeyi
hep ama hep o öğretti.
Saltanat ise zalimdi,
şerefsizdi,
biraz olsun bizi sevmedi,
bizi hakir gördü
dostunu zalimlerden seçti
bizim sevda gemimize binmedi
akıntıya kürek çekti.
Sonra mı?
Sonrası vahim,
hep acı çekti
geceleri kabusla geçti,
mutluluk yanındaydı,
o acıları seçti,
kimsede kusur yok,
bunu kendi istedi.

04.04.1999
Pazar
13:31