Umutsuzluk Ateşi Şiiri - Halil Gürkan

Diz çökerim zamanın eskimeyen postuna
Yorgunluk çıkarırken her cumbada akşamlar,
Dökerim dertlerimi şöyle bir bir üstüne.
Sofalara maziden tatlı anılar damlar,

Yıldızlar salınarak gezerse göklerinde,
O zaman benzer hayat zirvede uçan kuşa.
Ayın şavkı mahkumsa ummanda en derinde,
Tırmandırır kaderim hayat denen yokuşa.

Duygularım köpürüp yittikçe birer birer,
Mantığın vadisinde zaman temkinli bakar.
Doğunca aşk güneşi bulut araya girer,
Sevdanın ırmakları ondan bulanık akar.

Silip de hafızamdan kabus gibi düşleri,
Kavuşmalı, hasretin girdabına girmeden.
Kazanmalı yeniden efsunlu gülüşleri,
Karanlığı üstüme bir daha devirmeden.

Haydi, yeniden yeşer umutların gülşeni,
Kapanmasın peş peşe afakın perdeleri,
Umutsuzluk ateşi yakmasın diye beni,
Giderim bu alemden, gelmemek üzre geri.