Umutsuzluğun Kıyısında Hayata Bir Anlık ...

Haykırıyorum yine dünyanın perdesini aralayarak
Kimliksiz insanlığın, dili bağlanmış aydınlarına
Ve her nefes alışında yaşayan ölülere...

İntikam alırcasına bizi tüketen dünyada
Gözyaşları arasında kaybolmuşluğun
En derin hüznünü yaşarken
Çare, tükenmek mi?

Neydi çare?
Yok oluşa karşı var olmak mı?
Sanrılara değin, umuda tutunmak mı?
Yoksa acıları saymamak mı?

Bizi umutsuzluğun kıyısına çeken hayatın
Ucundan seyrediyoruz aldanışlarını
Tükeniyoruz gitgide zamana yoksun
Hayallere, umutlara ve aşklara...

Çare yok...
Tükeneceğiz!