Umutsuzluğa Reddiyeler-1 Şiiri - Halil Işık

içimde, eli anasının elinde, siftah çarşıya çıkan

çocukların gözlerindeki merak

heybeme, her türküden biraz, kuş soluğu alıp

ıslığıma mısralar doldurarak, geçiyorum aranızdan

gün akşama doğru, yerler numaralı

turunculaştı muhabbet, tebessümler sigaralı

pahalı bir zevke dönüştü mutluluk

beton mikserlerinin mucizevî karışımlarında

nokta bile değildim, hiçbir cümlenin sonunda

büyüdüm, aksak bir şarkı oldum, çok bilmişlerin dilinde

kocaman ellerimde, sımsıkı hürlüğüm

insanlığın icâdına denk gelen

geniş omuzlarda yükselen güneşle

bitmemiş öykülere yürürüm

tanıyanlar bilmez beni

tanımayanlar sevinir bilmezliğine

acımın terkisinde, tercüme edilmemiş gözyaşları var

ve ben gidiyorum, farkederek

farkediyorsam, giderek, bu benim kabahatim

camekânlarda kopkoyu, sıvasız binalar aynılaşıyor

iki unutuş arasında, tekdüze homurtularda tüten

iç deniz mahmurluğu, azot eksikliğine yorulur

gülüşler yırtık, acılar taşkın

badanasız evlerde, güneşin kavurduğu

yoksullukları seyrelten, el yordamı aşklar

diyorum ki, aşkın da, umudun da şakası olmaz

umuyorsak eğer, güvercinler konsun diye değil pencereye

güvercin olalım diye

sonra, ver elini, hürriyet safsatası

kafes icât olundu, şarkılar alıkondu marş olmaktan

fevkâlâde bir akşam biliyorum, akşamda güller

“cumhuriyet dönemi türk romanı”nda, ‘yaban’ gülleri

saygı duyulan bir yabancılaşma bırakıyorum

ay büyürken, uyumaya gidiyorum

koyu lâcivert ezgiler görmeliyim düşümde

günün ilk sarışınlıklarıyla uyanasım var

etime batan düş kırıklıklarını temizleyip

abdest tazeleyeceğim

ne vakit bir delinin kuyusunda, ay görünse

akıllıların kahve falında, bulanık çıkıyor ay

gidiyorum, yoğurdun sarmısaksız yendiği yerlere

makarna soslu, ‘amerikan rüyâsı’

‘hollywood stüdyolarında’ harmanîsiz bir ortadoğulu

“fast food” özensizliğinde, hızlandırılmış amerika dersleri

oturursam kalkamam, gitmeliyim

biraz da ‘avrupa görgüsü’ almalıyım, gitmişken

‘frankofon ingilizce’, ‘parisienne’ adab-ı muâşeret

fransız ‘yeni dalga’sı

pâlmiyelerde, altından hevenkler

çizmenin suya bastığı yerlere, taş düşmeliyim

‘death in venice’, gondolda bir öğleüstü

yahut, kutsal ve ‘açık’ bir şehre, meselâ

gidiyorum, ama aklım çiçeklerde kalacak

eli ağır, bahçesine dargın bir bahçıvandır, ülkem

çiçekleri susuzluktan kurur

2 Nisan 2016 Cumartesi / İstanbul