Umutsuzluğa pranga vuruyorum

Sonbahar gibiyim bu aralar
Her tarafımdan acılar yaprak gibi dökülüyor
Döküldükçe umutsuzluğa kapılıyorum
Unutmak ne kadar zormuş anlıyorum
Gökyüzünün katran karasında gün geçtikçe daha da boğuluyorum
Kurtulmak mı ben onu Eylülde çoktan unutmuş bulunuyorum
İnsan acılarıyla yaşarken tutsaklığa düşüyor
Zaman geçiyor içimde bir umut bile yeşermiyor
Yaşayan bir ölüden bile farkımın olmadığını kanıksıyorum
Her gece gözyaşları içinde Yaradana yalvarıyorum
Artık herşeyden vazgeçip sadece imanıma sarılıyorum