Umutsuz yaşanmıyor ki Şiiri - Muammer Erdem

Eskiden bir umudum vardı.
Olamayacağını ben de biliyordum ama,işte vardı.
Çalan telefon sesinde,çalan kapı zilinde
Bir beklentim vardı.
Belki sensindir diye.
Durağımda duran bir otobüs,
Arkamdan sırtıma vuran bir el,
Bakarmısınız diyen bir ses,
Bir umuttu.Beni hayata bağlayan.
Güneşi gece,
Ay'ı gündüz doğduracaktım.
Sen öyle istiyorsun diye.
Olacak iş değildi.Biliyorum ama;
Bir umuttu beni hayata bağlayan.
Bitirdin,bitirdin........
Her şeyi bir anda.
Tüm bu olamayacakları yapacak olsam bile
Gelemeyeceğini söyleyerek.
Tükettin umutlarımı.
Beni yaşam ünitesine soktun.
Nasıl bir yaşamsa.
Bir iyilik yap son kez ne olur.
Çek şu yaşam ünitesinin fişini de.
Böylesine bir yaşam
Yaşamamaktan daha beter.
Umutlarım olmadan,
Ellerini tutamadan,
Bir gün sana kavuşma beklentim olmadan
Yaşamayı bekleme benden.
Yaşayamam.
Çek ne olur şu yaşam fişini
Bitir,bitir bu zavallının işini.
Umutlarım olmadan yaşayamam.
Zira;
Umutsuz yaşanmıyor ki.