Umutsuz vaka Şiiri - Duygu Çalşimşek

Koskoca bir kış mevsimi girmişti aramıza
Ben atkıma, sen parkana sokuluyordun
Üşüyorduk başkent sokaklarında
Son kışımızdı seninle
Bilirim son hüznümüz değil asla
Kar yağıyordu buz kesilmişti tenin
Dokunamıyordum
Ve öyle üşüdük ki
Bir daha hiçbir mevsim
Isıtamadı yüreğimden sessiz sedasız gidişini
Sensiz bir kent oluyordum
Ve gittin
Giderken yetim bir yalnızlık bıraktın
Şimdi ki zaman mağduruna
Dönüşü olmayan bir Çankaya yokuşu
Islak parke taşları yoldaşım oldu
Sen de biliyordun
Ben umutsuz vakaydım sevdiğim
Bir cenaze namazı gibiyim
Tekrar kılamıyorum yokluğunu
Ben her mevsim aynı kışa
Aynı yetim kalmışlığa sarıyorum hüznümü
Ve sana veda etmiyorum
Çünkü vedalar tek taraflıdır