Umutsuz Vaka Şiiri - Emre Yıldız Karaman

Kimin gücü yeter ki bu aşkı bitirmeye,
Tutkum sana bir ömür sürecek biliyorum.
Belki de ramak kaldı aklımı yitirmeye,
Yüreğim aşktan hesap soracak biliyorum.

Bir gelip bin gitmeler, aklımı yordu gülüm,
Yokluğun ecel imiş, vurdukça vurdu gülüm,
Mektubunu açmadım, masamda durdu gülüm,
Okudukça kalbimi kıracak biliyorum.

Gittiğin o yolların, bataklıktır bak sonu,
Vicdanına kulak ver, yüreğin tanır onu,
Gün gelip pişmanlığın yenilmez gururunu,
Alnının ortasından vuracak biliyorum.

Oysa sen gençliğimin, ilk aşkı, ilk tutkusu,
Yorgun düşmüş bir ömrün, daldığı yâr uykusu,
Gözlerim yokluğunun verdiği bu kâbusu,
Aldığım her nefeste görecek biliyorum.

Kimse bilmesin seni, gülüşün bende kalsın,
Kollarında sarışın, öpüşün tende kalsın,
İçimdeki ateşin günden güne çoğalsın,
Külleri sana kadar varacak biliyorum.

Sensiz hayat anlamsız, huzur senin sesinde,
Darmadağın olmuşum, dermanım nefesinde,
Nice Kerem’i yakan aşıklar ülkesinde,
Bu çaresiz bekleyiş, yoracak biliyorum.

Gece isyan edecek güneş hiç doğmayacak,
Feryadım yükseldikçe göklere sığmayacak,
Ve sevda ikimizden kaçarken köşe bucak,
Kalbim birgün ‘’pes’’ deyip duracak biliyorum.

25.07.2014