gözleri boğulurken duygu selinde
karanlık geceyi uyutur dizlerinde
hüzünlü bakışlar kalır elinde
yüzü asık, kaşları çatıla, çatıla…
gözlerinden sürgün ettin de onu
yokluğun, öykünün en hazin sonu
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var