.Umutsuz Bir Şiir. Şiiri - İbrahim Demirbaş

Ölüme yavaş yavaş
yaklaşan bir trende
bir dostun kalbinde
çarpan bir kıvılcımla başladı
şiir...

şair şiir yazamazdı böyle anlarda
bencil ve acımasız olurdu
kalbi ve eli
kalbi elini zorladı
eli kalemi aldı
ve yazmaya başladı

hani ölümü beklerken
arkasına bakıp boş sayfaları
gören bir adam gibi
ümitsiz, üzgün
ve pişmandı şair...
yazacağı için umutsuz bir şiir...

aşkın buğusuyla yazılan
bir deneme değildi şiir
dostluğun buğusu vardı
aşk yoktu şiirde
belki hayat da...

şair hatırladı eski günleri
kendisini, dostuna aşık oluşunu
ve kendisini öldürmek için
yazdığı şiiri...
herşey aynıydı ama
şair aşık olup ölen değildi
öldürendi...

yazılırken şiir
biliyordu şair
dostluğunu da bitirip
onu öldüreceğini...
gerisi hafızada kalan
bir hayat olacak şiir
herşeyi yokedip
öldürecekti şair...

bilemezdi, elleri dokunurken
ne hissederdi o
gözlerine bakınca
ne düşünürdü
şair dost ararken
bilemezdi...
sevgiyle çarpan bir kalbi
anlayamazdı
uzanan ellerin sıcaklığını
dostunun heyecanını
beni unutma derken
ona dokunan ellerin sıcaklığını...

ama olmuştu işte
insan istemesede
söylüyordu bakışlarıyla
sevdiğini sevgilisine
dostluğunu bitireceğini bile bile
umutsuz bir aşkla yanan bir kalbe
melhem de olamazdı şair
şair ancak yazardı
umutsuz bir şiir...

şiir ve şair
aşk ve dostluk
umudun tükenişi kokmuştu şiir
ve artık bitirmeliydi şair...

bilmeliydi herkes
şiir hiç bitmeyecek
şairse geriye birdaha
hiç dönmeyecek...

(2002)