Umutsuz Anlar, Acep Kim Anlar?

Kabardı yüreğim yine, yeri mi dar geliyor?
Sardı afakanlar benliğimi dünya az mı geliyor?
Anlatamam çektiğimi, anlaklar dar mı geliyor?
Bir ruhu bir ruh tamamlar, artık az mı geliyor?

Nedir yetmeyen acaba kaynaklar mı tükendi?
Kalmadı mı insana güven, inanç mı tükendi?
Yaşanılanlar geçmişte mi kaldı, zaman mı tükendi?
Konuşulacak bişi kalmadı da, dert mi tükendi?

Arasanda yaslanacak bulunmaz, dağ mı kalmadı?
Uzansanda ellerinle yok tutunacak, dal mı kalmadı?
Sıkıntını anlatacak yok paylaşacak, yâr mı kalmıdı?
Herşey ayan oldu, yok gizemli sır mı kalmadı?

Sırtlasan hayatı tam hakkıyla, taşıyacak omuz mu yok?
Sevsende bağlansan benliğinle, karşılık veren mi yok?
Geçti ömür diye ah etsen, yaşanacak başka gün mü yok?
Dünü bugün mü düşünsen, yarına ayıracak zaman mı yok?

Kara kara olmasaydı, akın ak olduğunu kim bilirdi?
Gece olmsaydı hiç, gündüzün kıymetini kim bilirdi?
Zalimler hiç yaşamamış olsa, adil olmak ne kıymet?
Yalan diye sözler bilinmese, doğruluk da ne hikmet?

Demekki olmalı herşeyin zıttı, bu dünya böyle kaim.
Yalan var diye sevin, DUR, insan doğru olmalı daim.
Karanlık bir gerçek olay, aydınlatmalı ışıkla, ne diye?
Sadece aciz gözlerimiz zaten var olanı görsün diye.

Acep sadece gördüğümüze mi inanmalıyız?
Düşünerek vardığımız netice yalan mı yoksa?
Gerçekten yok mu gözle göremediklerimiz?
Düşünmek de yok o zaman ne güzel akılda yok.