Zennehar Yılmaz - Umutsuz Şiiri - Antolo ...

Yüreğim bulanık bu aralar Nedense günler buruk İçimi aydınlatan bir ışık bulamadım Neden bu sessizlik Niçin hala yüzler asık Umutlar kayıp aramaktan yorulmuş kullar Mutlu olmak için bir yetimin başını okşamak Yaşlı bir teyzenin elini öpmek yeter Biz nasıl kullarız bu kadar mı bencilleşti yüreklerimiz Ne kadar umutsuzluk ışığı sönse de Ben neden kalbimdeki ışığı yansıtamıyorum Mücadele etmek bu kadar zor olmasa gerek Gülenle yürekten gülmeyi ağlayanın gözyaşını silmeyi Sokaklarda kimsesiz çocuklar bulmayı öğrenemedim mi Sözlerim düğümlü bu satırlarda Kalbimin karanlığını aydınlatmak ruhumu umutla aydınlatmak Önce beni benden arındırıp sonra arınmışlığımda seni kabul edeceğim Yarını unutmuş dostların yarına perdesi olmak Nemli topraklar gibi meyvesini bol vermeye Yüzüm güleç sözüm özünde gözüm gözünde matemleri aralayacağım Sitemleri kaldırıp sevince kucak açıp bugünü de gülümseyişle kapatacağım...