Umutsuz Şiiri - Necat Necdet Demircan

Umutsuz hisseder bazen insan
ve yapayalnız
İrili, ufaklı kalabalıklarda
Hüzün büyütür yüreğinde
Kapatır kapılarını
Adını anlamsız koyduğu zamanlarda...

Emekleyemez
Koşabildiği halde uçsuz bucaksız kırlarda
ve doyamaz sevgilere
Sarmalanmasına rağmen
Kendisi gibi ben kokan
İki yana açılmış özlemli kollarda...

Umutsuzdur
Yalnızdır
Kimsesizdir
Sevgisizdir
Bir o kadar da yorgun
Bakar uzaklara
Küskün okşar yanaklarını
Mahkum eder kendini sonsuzluğa
Taşlarla örer duvarlarını
Harcar sebepsiz
Kıt zamanlarını...

Yeter ki iste!
En kurak zamanlarda bile yelken açacak bir okyanus bulur aslında; UMUTLARIMIZ!