Umutssuzluğa Varışta Yok Oluş

Bazen düşüncelere dalmaktan soluksuz kalıyorum Hayatı paylaşabilecek insanlar düşlüyorum Kadir kıymet bilen dostlara ulaşmak zor Kendimi bırakıyorum bir anda yine boşluklara Düşlerime bile isyan eder gibiyim Sitemkâr kalıyor sözlerim dilimde Hâlbuki ufacık mutluluklar yaratmayı bilmişimdir zahir ömrümde Memnun edici bir yanım hep olmuştur Mutluluk her gün yaşansa anlamı olur mu diye düşünüp soruyordum kendime Cevabı yine ben veriyorum Her gün ağlarsan gözlerin kör olur yaşın biter Derki yüreğim sancılı sevdalardan çıkma tebessümü aramaktan yorulma Hayata anlam katan birleşenler değil mi? Tatmak hissetmek inanmak hayal kırıklığı görmek görememek Bunlar bu bileşenlerden sadece bir kaçı Yürek gerçeğini aramaktan yorulduğundaysa Ecelini davet etmeye başlıyor Ruhani bir ömür arzuluyor Çünkü belirsizdir yaşamamıştır ruhani hayatı Sanki mutlu olacak sanıyor bütün sıkıntısı bitecekmiş gibi Bir anlık boşluklardan kaçış gibi Ya yalan hayatın hesabında boğulmak hiç akla gelmiyor Gidenler sanki geri gelmiş anlatmışlar gibi Ecele koşar gibi davet çıkarıyor Hiç biter mi hesabı boşa harcadığım zamanın Ya gözlerime çektirdiğim eziyet Ya güvensiz kaldığım yüreğime çektirdiklerim Halatını koparmış sandal gibi hırçın dalgalarla parçalanır gibiyim Bazen tüm insanların beni anlamasını bilecekmişim gibi Anlatıyorum çığlıklar atarak ama farkına geç varıyorum duyulmuyor nefesim Yine yüreğime verdiğim eziyetin pişmanlığını yaşıyorum Zararım yine kendime kimseye değil Beni ben yapan umutlu yarınları umutla gözlerken umutsuzluğunda yok oluş…