Umutlu Tevafuk Şiiri - Ülkü Güven

Sen üşüyordun,
Bense,kendi krallığımı kundakladım korkusuzca.
Yıkık bir duvarın dibinde,
Biraz utangaç,
Biraz da serseri…
Sarılıp,“üşüme” diyebildim sonunda…
Gülüşünde, umutlu bir tevafukun yankısı,
İçimde nakaratını arayan bir şiir,
Yarım kalan ruhuma, alabildiğine serilir.

Sen üşüyordun,
Bense, siyah beyaz bir resmi ezberliyordum, kaçamak bakışlarla.
Adem çöllerinde bir vahaya doluyordu gece,
Ar bildiğim düşler i aşikar kılınca kekemeliğim,
Fütursuz bir buseyle allanıyordu dudağındaki bilmece.
Suretine dokunduğum her bestekar,
Arkama aldığım her rüzgar,
Aşkı bileyliyordu gizlice….

Sen üşüyordun,
Bense, suçlarımı itiraf ediyordum aynada.
Söylenecek ne çok şey vardı,
Ne çok susmuştum, senden uzakta.
Karanlık, ilk kez ürkütmüyordu,
İlk kez gülümsüyordum mum ışığına.
Dilenciliğini yaptığım sevdalar,
Küf kokulu bir defterin arasında,
Mürekkep zehriyle yoğrulduğunda,
Sen üşüdün,
Bense seni yazdım, senin sayfanda.

Ve güneş bir başka doğdu bu sabah,
Yalın yürek uyandım, senin yanında…
Sen hala üşüyordun,
Bense, ateşi kucaklıyordum şuursuzca.