Umutlu Ay
Ay yine o aynı ay'dı işte parlıyordu,
Sanki içimdeki umut ışığını çalmıştı, parlıyordu.
Parlıyordu yalnızlığın verdiği hüzne inat,
Parlıyordu tan vakti uyuyanlara inat.
Koluma gölgesi düşüyordu nispet edercesine,
Sanki o gölge iletişim kaynağımdı sevgiliyle.
Ay, sadece nispet ettiğini sanıyordu kendince
Evet, koluma düşen gölgesi çaldığı umudumdu
Hem çalıp hem geri veriyordu umudumu
Sordum neden çaldığını geri verdiğini
Cevap alamayınca anladım
Yalnızlığımla konuştuğumu
Kayıt Tarihi : 29.4.2017 22:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!