Umutların tükendiği yer ve acımasız mahkeme

Umutların tükendiği yeri bilir misin? Hastanın başında iyileşmesini beklerken öldüğünü öğrenirsen,telefonun başında iyi haber beklerken kötü haber alırsan,pencereden onun gittiği yöne bakarken postacı eline ona ait uzaklardan bir mektup getirince,mektupta dönüyorum yazısını beklerken dönmüyorum yazısını okuyunca,sabahları umut dolu bir şekilde yataktan kalkarken gece soğuk yatağa tek başına girincedir umudun bittiği yer ya da umudun tükendiği nokta.
Ve bu gece hayatımdaki her şeye nokta koyacağım.Bu gece hayatımdaki her şeyi yargılayıp mahkum edeceğim.
İlk sanık sensin.Suçun umutları öldürmek.Cezan yüreğimin en derin yerine gömülmek.
İkinci sanık umutlarım.Suçu senin dönmeyeceğini bilmesine rağmen beni hayal dünyasında yaşatmak.Cezası tüketilmek.
Üçüncü sanık hayat.Suçu bir insana hep kötüyü vermek.Cezası bütün bağlarını kopartmak.
Dördüncü sanık benim.Suçum bir vefasıza değerinden çok değer vermek,bir insafsızı kendinden çok sevmek,bir hayırsızı hayatının merkezine koymak,bir duygusuzdan aşk ve sevgi beklemek.Cezam bütün duygularım alınıp sokaklarda caddelerde mecnun gibi aptal aptal gezmek.
İşte umutların tükendiği nokta ve sonrasında kurulan mahkeme.Sonuçları çok acımasız değil mi?
Çünkü senden sonra kaybettiğim ilk duygum acıma.
Eğer ilerde bir gün pişman olup dönmeyi düşünürsen sakın dönme.Çünkü döndüğünde ne eski beni ne eski Balgat'ı ne de eski Ankara'yı bulamazsın.Çünkü hepsi seni unutmuş ve seni hayatlarından çıkarmış olacaklar.
Ve işte o zaman duygusuz insan gözünden damlalar akacak ağzından ne yapmışım ben kelimesi çıkacak.Pişman olacaksın mutlaka ama sevgilim unutmaki son pişmanlık fayda etmez.