Umutların ikliminden! Şiiri - Mustafa Ci ...

Kendi
Haline bıraktım artık
Karanlığı
Benim olmayınca
Rüzgâr

Onca zaman
Alamadığım
Bir yolun
Şafağındayken
Akan suların

Kıyıya
Bir hacet
Kalmayınca
Yiten
Tüm umutlarım

Suyun
Enginliğinde
Asudeleşen aşkın
Verdiği sarhoşluğun
Mağduruyum

Ne çıkar
Güneş acımasın
Ay halimde ışıtmasın
Yıldız yücelerden
Göz kıpmasın
Bakmasın

Sinemde
Küllenen bigane
Aşkı
Aydınlatmasın
Bıraksın artık
Melalimle baş başa
Bıraksın beni

Hiç avutmasın
Bir umut ışığı dahi
Yakmasın
Dileyenlerin
Melalinde açsın

Sevilmek değil
Sevmenin
İyi olduğunu
Söyleyen
Sevmenin hecelerinde
Seyrederken
Hiç görünmeyen
Umutlarıyla
Hasırlara
Şekiller işleyerek
Özünü veren

Bir vuslat için bilenen
Kimliğinde
Gizemleri seçen

Senindir
Artık
Cihanda şakıyan
Nevi şahsına
Kalan
Sevdiği halde
Bir umut vaat etmeyi
Dahi çok gören

Hicranıyla
Kenetlenirken
Metanetin
Seyrine bezenen

Issız
Gecelerde
Nefeslenen
Gönül hüznünü
Bu halde deşifre eden

Ne
Diyeyim ki artık
Sen bilirsin,
Sen seçiciliğiyle meşhur
Olan bir revansın

Sen
Zaten bir tarafsın
İman zenginliğinde
Vakfiyesin
Her zaman kendini
Yenileyensin

Sen
Bir terakki perversin
Israrla
Şefkatini esirgeyen
Selamı
Dahi çok görensin