Umutlarımı kaybettim

Umutlarımı kaybettim,
Kanatlarım kırılmış,
Simsiyah bir gecedeyim,
Yıldızlara ihtiyacım var,
Ama gökyüzü, bir mezar kadar karanlık.

Gülüşlerimden eser yok,
Sabah hiç doğmayacak gibi,
Gün, sanki sonsuza dek kaybolmuş,
Güneş, içimdeki karanlığa hapsolmuş.

Batmakta bir gemi gibi,
Ayaklarım dibe çekiliyor,
Buz gibi okyanusta,
İçim, bir alev topu,
Ama yangın, derinlere en diplere iniyor,
Çırpındıkça daha da batıyorum.

Bir gecedeyim,
O karanlıkta,
En yalnız, en kimsesizim.
Beynimde büyük bir izdiham,
Fırtınalar kopuyor içinde,
Altında ezilen sessizliğim,
Bir ağıt gibi yankılanıyor.

Takatim kalmadı,
Dizlerim, tutmuyor,
Ayaklarımı saran prangalar,
Birer alev halkası,
Kendi cehennemimde,
İdamımı bekleyen bir mahkum gibiyim,
Kaçmak, uzaklaşmak bile gelmiyor içimden,
Diplerin en dibinde,
Karanlığın pençesinde,
Yalnızca senden kalan hatıralarla baş başa kalmışım.

Her nefesimde bir sessiz çığlık,
Her düşüncede kapanmayan bir yara,
Zaman durdu, anılar lanetli bir gölge,
Ve ben, derin bir uçurumun kenarındayım,
Bir daha asla çıkamayacakmışım gibi,
Kendimle savaşırken,
Diplerin en dibinde kaybolmuşum,
Sadece karanlıkla,
Ve kendi içimdeki cehennemle yüzleşmekteyim.