Umutlarım Vardı Benim! ...

Niye kaçtı herkes benden?
Ya da ben niye kaçtım herkesten?
Bilmiyorum,
Gerçekten bilmiyorum.
Kendimi bildim bileli tektim
ve kendime geldim geleli tek sırdaşım bendim.
Benimde heyecanla anlatacağım şeyler oldu
ama yapamadım.
Bende kaldı,ben bende kaldım.
Hep bana bir ben daha aradım,bulamadım.
Çok istedim anlatmak
Kelimeler boğazımda düğümlendi,dilim kimseye güvenmedi.
Çözemedim dilimi,dökemedim içimi
ve herşey içimde birikti.
Birikti, birikti ve büyüdü
Çocuk bedenim kaldıramadı o da büyüdü.
Çocukluğum, ümitlerim, sevinçlerim...
Artık hepsi birer dündü
ve hepsi bir er birer çürüdü.
Kalemimin mürekkebi siyahtı,evet belki birazda karamsar yazardı.
Ama benimde benle yaşıt umutlarım vardı.
Benle yaşlanacak olan umutlarım hiç solmadı,hep bende yaşadı.
Bunlardan biriside ağlamaktı,hıçkıra hıçkıra ağlamak.
Bir omuza baş dayamak,bir göğüste uyumak, yanağımda bir öpücükle uyanmak.
Umutlarım vardı benim hiç solmayacak.
Gerçekleşmeyeceğini bilsemde hiçbir zaman son bulmayacak.
Evet belki tektim.
Biraz elemli, biraz da pesimisttim
ama mürekkebin rengini ben seçmemiştim.
Evet umutlarım vardı benim yaşantımın dışında
Gerçeğin son buluşunda, geleceğin kollarında
Umutlarım vardı benim
Gerçekleşme ihtimali olmasada....