Umutlarım Tomurcukta. Şiiri - Sedat Kocabey

Sen en umutsuz anımda çıktın karşıma,en umutsuz anımda çekip aldın
düştüğün kör kuyunun karanlığından.Ne tutacak dalım vardı nede
gönlümde esen ve dinmek bilmeyen fırtınadan kurtulup sığınacak,
bir liman.
Önce küçük bir kibrit ateşi oldun uzaklardan,sonra koskoca bir
ışık çemberi dünyamı ve gönlümü aydınlatan; yanına vardıkça
karanlıklar aydınlığa,umutsuzluklar umuda dönüştü,varlığınla anlam
kazandı yaşama gayem.
Üstüme çöken kara bulutlardan ve dinmek bilmeyen sağanak yağmurlardan
kurtuldum.
Şimdi gördüğüm tek şey gök kuşağı engin maviliğin ortasında.
Umutlarım tomurcukta,duygularım yeşillendi.
Sanki yeniden doğmuş gibiyim dünyaya ve artık bir liman var
bütün iplerimi bağlayacağım ve hep demirde kalacağım.
Hangi fırtına koparır iplerimi,hangi dalga sürükler açık denizlere,
ben gönülden demirlemişim,gönülden bağlanmışım sımsıkı.
Özlediğim ve aradığım yegane mutluluğu bulmuşken kaybeder miyim
bir daha,bir daha düşer miyim kör kuyuya.
Hazana uğratır mıyım,bu en güzel baharım.
Soldurur muyum sevgiyle ve inançla suladığım,
gönlümün tek gonca gülünü...