Umutlara Çıkmak Şiiri - Serkan Gebel

Ben mi? Dert etme iyiyim olabildiğince,
Mısralara acı dikip,hasat ediyorum gerekince,
Arada elim gözlerime değiyor,yaşarıyor istemsizce,
Gördüğün o acıların eseri,ağlamıyorum aslında gecelerce.

Boş ver beni,olup,olup gidiyorum hamlığımla ebede,
Konuşulacak bir şey yok,elim cebimde gözüm yerlerde,
Hani alışkınım da artık,ilk yalnız kalışım değil ya kendimde,
Eski sözlerin sıkıp suyunu içiyorum,kanamadığım gecelerde.

Hızla akan bir parça zaman,ortasında donuk bakıyorum,
Merdiven dayadım kuyunun dibindeki umutlara çıkıyorum,
Yıldız yansıması misali,suya düşmüşlerini heybeme atıyorum,
Derin bakışla takıldığım anlarda,ruhumun enginin de yanıyorum.

Uzun uzadıya anlatmaya takatim yetmiyor susuyorum,
Kelimeler merhem olmuyor dilimdeki yaralara tutuyorum,
Öylesine öfkeyi silip attım yüreğimden,vuslata koşuyorum,
Nefesim iyice daraldı bu günlerde,sonsuza kucak açıyorum.