Umutlarım Umutsuzdu Şiiri - Muharrem Pala

dar ağacında ölüme hazırlanıyordu
can çekişiyordu
tükenmişliği oynuyordu
son nefesini vermek üzereydi umutlar
gözünü açamıyordu
son demindeydi hayatın
kanadı kırık bir kuşun kanadında yaşıyordu
umutlarım umutsuzdu....
bir akşam bildiğim bütün ezberleri bozarak
yüreğini yüreğimin üstüne koydu
yeniden can verdi bana sevdam
açık kapı bırakmasa da
yalnızlığıma eşlik eden
düştüğümde uzanan el oldu bana
yalnızlığıma ilaç gibi geldi
acılarımı paylaştı dil oldu bana sevdam
neşe sürdü hüzünlerden sararmış yüzüme
gül oldu onun gülüşleri ,
matarasının dibinde kalan
birkaç damla suyunu hiç tereddüt etmeden
alazdan kuruyan dudaklarımı
ıslatmak için bana verdi sevdam
hayat akıp giderken ellerimden
umut yükledi yüreğime ......
ipten aldı sevdam beni
adam gibi adam dost gibi dost o
kendini unuttu beni düşünürken
beni yaşatma kavgasında hala ....
zehmeri ayazında buz tutmuş yüreğimde
ılık ılık hissettim sevdamın sıcaklığını
sahralarda umut oldu yeşillendi
yeniden can verdi bana sevdam
yüreğimin gönderine çektim gururla taşıdım
ben sevdamı başıma taç yaptım
yüreğimin burçlarına diktim onu
ve sonsuza dek yüreğimde
kalacak olan bir bayraktır sevdam
saygı duyduğum şandır şereftir o
yanık bir türküdür sevdam
dilimden düşürmediğim
sevdam tertemiz bir beyaz sayfadır
hiçbir zaman toz kondurmadım ona
Ulubatlı Hasan gibi bir gün ben ölürüm belki ama
sevdam ölmez ölmeyecek te...
yediğim içtiğim gecem gündüzüm
dünüm bugünüm yarınım vazgeçilmezim
olmazsa olmazım
her şeyimdir sevdam benim
daha teni tenime değmeden
sevdamı uzaktan görmek bile yetiyor
yüreğimin hoplamasına
içimde günden güne kök salan
kaktüse benzer o / dikeni bol olsa da
çiçeği güzeldir sevdamın