Umutlar Ölmesin Şiiri - Yüksel Özmen

Öyküsünü yazmak istedin belki
Su gibi masmavi yaşanmışlığın
Ne mümkün, kalbinin titrek dili ki…
Farkında olmadın kararmışlığın.

Gök benim, kuş benim diye sevinsen
Bir bilsen, dünyanın neleri varmış
Uçmak için ne kadar da dövünsen
Afàkı kapkara bulutlar sarmış

Umutlar ölürse eğer, kırılır
Bin bir özveriyle tutunduğun dal
Gözlerinden bir tül gibi sıyrılır
Her aynada görüp durduğun hayal.

Garip bir hazan hep mevsimin olur,
Ölür gözlerinde mavi ufuklar,
Bir seher yıldızı devrimin olur.
Yeniden başlar en uç yolculuklar.

Umutlar ölmesin yoksa anlarsın
Şairlerin hayal devşirdiğini;
Ağlarsın her akşam ve de anlarsın
Her günün sana dert getirdiğini

Oysa ne zormuş meğer, yokluklarla
Yazmak, o öyküyü en yeni baştan;
Upuzun münzevi yolculuklarla
Kaçmak seni esir alan akıştan.

Bu, gece ülkesi, güneş istersen
Bilesin ki fecre köprü, yollarmış.
Pervasız çığlığın müzmin simgesi
Bu şiire bir gün kulak verirsen
Anlayacaksın ki bahar ülkesi
Uzaklarda da olsa yıldızlarmış.