Umutla Ölmek Şiiri - Adem Güçlü

Uzun uzadıya bir bekleyiş,
Serin kanlar içinde masum.
Nefretim kahpedir sokak ortasında,
Ağlamasına kulak verin.
Dinleyin kaçıncı geceye gebe bu düş;
Doğacaksa güneş ışıktan başka,
Yakacaksa bu kadar hüznü zamansız,
Söyleyin o halde kimlere kaldı dün?

Aynı alışkanlıkla kavgaya tutuşur hasret,
Aynı alışkanlıkla unuturum.
Aynı yüzü çizerken bu avuçlarla;
Pençeden, yalandan ve kirden geçerken,
Kanatırken kulağımı üflenen sûrlarla,
Dinleyin o halde ana rahmini parçalamış çocuğu.
Tükenmeyen bir şeyler var insanın dışında,
Nefret gibi, sevgi gibi ve umut uzak.
Yeniden ve eskiden olduğu gibiyim,
Görün unutmak ne zormuş ölmeden,
Ve umuttan bir nasihat,
Gün doğmadan ölmeyin...