Umut Ziyareti Şiiri - Valide Sultan

Bir ziyaret amacıyla öğle vakti,
Yola çıktım telaşlı aceleci
Elimdeki adresi sımsıkı tutuyordum.
Belki de heyecandan sık sık yutkunuyordum
Birkaç indi-bindiyle muhitler semtler aştım.
Nihayet yolculuğun sonlarına ulaştım.
Evler, dükkanlar gördüm zengin-fakirli
Çamaşırlar asılmıştı insanlar gibi temiz-kirli
Uzunca bir yokuşun sonuna vardım sonra,
İçmesem şu mereti elbet daha iyiydi.
Oysa o her söylerdi ''Sigara zarar'' diye.
Dumanını yel alır,zifti sana kalırmış.
Onun nasihatlerinin hepsi birer altınmış.
Efendim,yokuşun sonunda öksüz bir sokak.
Sokağın başında durdum,başımı kaldırarak.
İlerde karşıda köhne bir çatı,
Çatının altına sinmiş ahşap bir yapı.
Usulca çalıverdim kapının tokmağını
Heyecan içindeydim,duydum kalp atışımı.
Tam kimse yokmuş diye dönüp de gidecekken.
Ayak sesi duyuldu taa derinden bir yerden.
Yıllar sonra karşımda bir ay gibi parladı.
Onca sene geriden anılar aralandı.
Hayalimdeki gibi bulamadım onu ancak,
Göz göze geldiğimizde hala kalbim duracak.
Simsiyah saçlarına yağmıştı yoğun bir kar,
Ellerinde benekler, gözlerinde halkalar.
Eski ama tertemiz bir elbise üzerinde.
Memurluk yamasını örtüyordu yelekle.
Biraz tedirgin sordu,sesini titreterek,
''Kimi aradınız yavrum? ''saçlarını düzelterek.
Sesini duyduğum anda titredi taa yüreğim.
İşte yine karşımdaydı sevgili öğretmenim.
Yıllar söküp atamadı kalbimdeki sevgisini
Yine saygıyla eğildim duyunca güzel sesini.
''Ben ''dedim''öğretmenim sizin için gelmiştim.
Elinizi öpeyim sizi ne çok özledim.
Öğrencisi olduğumu anlayınca o an durdu.
Yüzündeki ifade şefkatle nurla doldu.
İçindeki heyecan ellerini titretti.
Yakasını toparlayıp,bana şöylece sordu:
Tanıyamadım yavrum,senden özür dilerim.
Gözlerim seçemiyor artık fazla yakını
Hangi okulda idin? Hangi yıl öğrencimdin? ..
Anladım doldu gözleri,titredi narin elleri.
Yaşlı gözler parladı,kendini toparladı.
Boğazında düğümlendi yıllar boyu yalnızlık.
O günleri anımsadı mutlu oldu birazcık.
''126 Keriman! .. Fatih İlkokulu'ndan.''
O anda gözlerinden boşaldı inci yaşlar.
''Demek sendin kızım ha! 126 Keriman? ..''
''Evet öğretmenim’’ dedim.Çok zaman oldu ama,
İşte yine karşındayım bir 24 Kasım’da.
Uzattı ellerini yüzüme doğru ama,
Kıyamadı dokunmaya saçlarıma, yakama…
‘’Hoş geldin yavrum’’dedi.’’Buyur böyle içeri.
Hay Allah! Nerden çıktın? Nasıl mutlu ettin beni…’’
Sonra bana yol gösterdi evin hoş bir yerinden.
Kitap kokulu odada baş başa kaldık birden.
Bir kahve yaptı hemen, şeker de ikram etti.
Aslında onu görmek ziyadesiyle yetti.
‘’Emekli olduktan sonra, torun baktım birkaç sene,
Onlarda büyüyünce fazla geldim aileme.
Ben de yük olmamak için tutuverdim bu evi.
Arayıp soruyorlar arada sırada beni.
Uzunca sohbetten sonra ‘’Gitme kal! ’’ der gibiydi.
Sanki otuz yıl öncede kalmak ister gibiydi.
İşte o bakışlarıyla yalnızlığını anladım.
Sevgili öğretmenim sizi ne çok aradım.
Çok yaşlanmıştı ancak yine de çok güzeldi.
Öğretmenim benim için her zaman çok özeldi.
Biraz daha oturdum,sonra izin istedim.
Söz verdim kendime bir de sık sık ona gelecektim.
Ben de öğretmendim artık okulların birinde.
Ona veda ettiğimde doluydum huzur ile.
Kapıdan çıktığımda derin bir nefes aldım.
Artık daha güçlüydüm,gelecekten umutluydum.
Öğretmen olduğum için son derece gururluydum.
Ben de artık yaşlanınca ‘’Emekliyim’’dediğim an,
Elbet bir 24 Kasım’da beni de bulurdu bir KERİMAN!