Umut Yok Şiiri - Mustafa Karakaya 2

Gözü açan ip cambazı oluyor
Memlekete huzur ağmaz umut yok
Model ferik civcisini boğuyor
Memlekete adam doğmaz umut yok

Yüksek idi alçalıyor tepeler
Sinek görse kaçar oldu efeler
Yem istemez süt veriyor tekeler
Memleketli inek sağmaz umut yok

Çöreklendi devegiller doymadı
Sağda solda hiç akıllı koymadı
Faiz haram sağır hoca duymadı
Memlekete güneş doğmaz unut yok

Toprak verdik hala sınır derdinde
Başı eğdi bit geziyor merdinde
Kanmaz uyku adet oldu ferdinde
Memleketli çakal boğmaz unut yok

Kızı aşktan iti taştan yıldırıp
Pay gözleriz dört bir yandan saldırıp
Kafa yeyip birileri çıldırıp
Memleketli dağa çığmaz umut yok

Hazır varken kim pişire aşını
Derde düşen çoktan yoldu başını
Viran eyler toprağını taşını
Memleketli köye sığmaz umut yok

Vaaz veren şehe döndü bitirdi
Haram yiyen ana dişi yitirdi
Namus diyen iki karı getirdi
Kırık kalem ense yığmaz umut yok.