Umut.. (yaşanmamış bir aşkın hikayesi)

Güneş alabildiğine yakıyordu, sabahın çiğsi çınar yapraklarının üzerinde kuruyor, bazıları yaprağın yeşilini parlak koyu yeşile boyayıp süzülüyor uç kısmından damlıyordu. Yaprak ağırlıktan kurtulmuşçasına salınıyordu.!

Damlacık güzel kızın koyu esmer saçlarından bir çırpıda süzüldü.. Güneşten koyu kahverengi olmuş tenine dokundu. Birden irkildi soğuk damlacıktan.. güzel kız bu güneşli havada yağmur mu yağıyor diye birden gök yüzüne baktı..sabahın çiğsi düşmüş çınar yapraklarının pırıl, pırıl yanan damlacıkları gördü. İnce zarif parmaklarının ucuyla damlacığı sildi. Şu oturduğu binlerce sevgi sözcüklerinin karalandığı bankta içinden hıçkıra, hıçkıra ağlamak geliyordu. Çınar ağlıyor muydu? acaba.! Niye ağlasın ki? dedi, içinden.! Sanki hiç vazgeçemediği iki sevgilisi vardı.! İşte şuracıkta yılarca insanları seyretti durdu kim bilir kaç sevgili altında sevişmiş kaçı ayrılmıştı.. iki gün önce yine bu bankta sevdiği adam evlenme teklif etmişti.. evet demeliydi ama diyememişti.! Neden diye sordu içinden.. hangisiyle daha mutlu olabilirdi.. Allah’ım dedi. Beni niye böyle yaratın. Kararsız.! Hadi ne olur ikisinden bir adam yarata beni bu acıdan kurtar. Diye yalvardı. İki sinden de vazgeçemiyorum. Bir den kendini düşündü niye benim ismim Hatice değil sanki başka Benan koymuşlardı. Aslında ne kadar çirkinim niye beni beğeniyorlar ki. Hakan daha iki gün önce nerden evlenme teklif etti ki? Ne güzel arkadaşlık ediyorduk. İlgili alakalı bir o kadar da yakışıklı ama Umut umudum o her şeyim bütün hayatımın yönünü değiştiren adam. Duygusal sevecen çınar kadar sağlam arkamı dayanıp hiç bir şeyi düşündürmeyecek kadar doğru bir adam. Benden çok yaşlı sonra yakışıklıda değil yanında çocuğu gibi görünüyorum. O binlerce defa evlenme teklif eti bende kabul etim. San ki Hakan nereden çıktı da benim yüreğimi ikiye bölüverdi. Ailemle artık yaşamak istemiyorum. Babam her şeyime karışıyor. Annem her gittiğim yeri sorguluyor. Her çıkan kısmeti iyi diyerek beni bir an önce evden atmak istiyor. Off Allah’ım ne olur bana yardım et. Birazdan Umut’um yanımda olacak ne diyeceğim ona beni bırak desem dünyada bırakmaz. Ya Hakan'a söylesem benden umudunu kes desem yıkılır herhalde.! İkisini de bırakmalıyım... Ben Benan ne yaparım o zaman. Ölsem de kurtulsam. Yok ben ölmeyeyim arkamda iki gözü yaşlı aşık mı bırakacağım. Yavaş, yavaş aşık oldukları gibi beni bıraksınlar. Ben Umutsuz yapamam.. Ah ne desem Umut’uma.. Ah geliyor işte ne güzel bakıyor bana.. Her gelişinde de bir şeyler alır bana, içinden geliyor adamın. Beni çok sevdiğini adım kadar iyi biliyorum. Yıllardır beni hiç yalnız bırakmadı umudum oldu.. Nasıl derim bir başka yüreğe vuruldum diye.. En iyisi bir müddet ara verelim. Desem? Acaba ben onu sevmiyor muyum? Alıştım galiba aşıktım ona şimdi niye terk etmeliyim.. Biliyorum onun bitirmesi gereken bir okulu var iki yıl beklide üç yıl sürecek ya Hakan hayata atılmış evi var ve beni şu an alıp bu cehennem hayatımdan kurtaracak. Onu ne kadar tanıyorum ki çok hoş şeyler söylüyor pembe hayaller kurdurabiliyor bana yakışıklı bir adamın koluna girip bu benim diyebilmek ne güzel. Evi de var sonra off.. ne yapayım bilmiyorum artık sabretmek istemiyorum. Beklemek asla.!
-Aşkım nasılsın? Seni düşünceli buldum ne güzel bir yer bulmuşsun çınarın altında ne kadar güvende gözüküyorsun.. ne güzel ve sağlam bir ağaç bu.. yaprakları pırıl, pırıl aşkımız gibi parlıyor.
- iyiyim bir şeyim yok ama hayattan çok sıkıldım sende bazen beni boğuyorsun. Senden bir şey rica etsem biraz ara versek..
-Ne oldu bir şey mi yaptım? Seni üzdüm mü özür dilerim
-Boyuna özür dileme seni seviyorum da deme off ya sıkıldım lütfen beni yalnız bırak.
-Ne olur anlat bana ne olursa duymak istiyorum. Yine bir şey oldu anlat açılırsın hatta ağlamak istersen ağla..
-Bu kadar iyi olmak zorundamısın.
-Ben sadece senin için bu kadar iyi olabiliyorum. Sen iyi hissettiriyorsun bana kendimi bende sana iyi davranıyorum hepsi bu kadar..
-Yine aynı hikaye değimli birisine vuruldun bu sefer ciddi galiba.. aşıkmısın? yoksa..
-Hayır canım ne aşkı sadece ilgi duyuyorum. Off ne dedim ben inanmıyorum kendime..
-Seni bu kadar tanımasam git bir daha da görüşmeyelim derdim..
-Çok ciddiyim sen bana inanmıyorsun. Evlenme teklifi bile aldım..
-Oh Oh ne güzel hanım efendiye bak ne ala memleket..beni kandıramazsın.. bak sana bir bileklik almıştım tak koluna nazar deymesin benim aşkıma..
-Oo ne güzelmiş teşekkür ederim.
İşte yine o pis çiğ taneleri düşüyor yine off be sıkıldım şu çınardan. Aaa hava bulutlanmış ne oluyoruz ya birden bire yağmur yağdı yağacak..
-Bak ben hep seni düşünüyorum nereye gitsem bir şeyler almak geliyor içimden.. bak ne kadarda yakıştı..
- Aman ya altı üstü bir bileklik.. nerde kalmıştık hee ben seni terk ediyordum. Tamam biti her şey Umut unut beni ben onunla evleneceğim.. ona aşığım seviyorum ya ne yapışkansın git diyorum.. sevmiyorum seni.
Umut birden bire yıkıldı oracıkta kala kaldı.. Benan hızla uzaklaştı oradan veda bile etmeden. Umut dizlerinin üzerine çöktü elinde telefonu son bir mesaj çekti mutlu ol aşkım. Biliyordu zaten takip etmişti. Şu çalıların arasından bu çınarın altında, saatlerce konuştuklarını sonra aşkının dudaklarına yapıştığını gördü.. birden tiksinti geldi içine ama yinede aşıktı işte koskoca yılar geçmişti.. her şeyi feda etmişti aşkı için tek varlığı idi onun hiçbir kıza dönüp bakmamıştı.. O kadar önüne fırsatlar geçse de dönüp bakmamıştı çünkü aşıktı ve hala aşkı bitmemişti.. acaba gerçekten dedikleri gibi kadınlar şeytanmıydı. Onun aşkı şeytan olamazdı.. gözleri ile görmüştü elerini tutuşu saçlarını okşamsı.. hepsini görmüştü.. yinede umudunu yitirmemişti.. yılar vardı sevgisi bitmemiş olamlıydı.. ne kadar vicdansızdı. Halbuki o en kötü olaylara bile duyguları ile bakar gözünden iki damla yaş akardı.. Çocuk çok yakışıklı sonra bendende çok genç gösteriyor.. ya ruhu bir kez yüz yüze bakmışlardı.. ne kadar sinsice bakıyordu.. Nasıl anlayamdın o sinsi bakışları aşkım diye sızlandı.. işte anlayamamıştı.. sevdiği gitmişti ondan.. Bu arada yağmur indirmişti hızla yağıyordu
- Allah’ım dedi.!
Sular yüzünden süzüldü sanki ağla diyordu yağmur. Hıçkıra, hıçkıra ağlıyordu.
- Ne olur al canımı.!
Parkta insanlar koşuşturuyordu yağmur tüm hızıyla artmıştı gökte gürlüyordu Umudun hıçkırıkları gök gürültüsünün sesine karışıyordu. Bir adam Umut un önüne bir teklik fırlattı.
- Hadi kendine sığınacak bir dam bul hasta olacaksın evlat dedi.
Umut duymadı bile adamın sözlerini.. yağmur hiç bu kadar delice yağmamıştı bu yazın ortasında bu kuraklıkta bu neyin nesiydi sanki sadece parka yağıyordu.
Parkta biri daha vardı. Gülüyordu sadece işte diyordu yakışıklı olmanın faydaları her şey tamam Benan benim artık.. derken gök yüzü en son yüküyle ortalık bembeyaz oldu bir yıldırım çınar ağacının gövdesini ikiye bölmüş elerini havaya kaldırmış Umut’u küle çevirmişti.. Hakan koştu belki kurtarım diye demek ki onunda içinde biraz kalmıştı acıma duygusu.. bir den bir çakmak ve cep telefonu önüne düşüverdi.. cep telefonunu aldı baktı Mutlu ol aşkım’ yazıyordu. Umut’ eser bile kalmamıştı. Son külleri de yağmurun şiddetiyle mazgallardan kaybolmuştu.. Bu nasıl bir aşktı.. sanırım dedi ölmek için Allah’a yalvardı. Çakmak a baktı mavi kırmızı ışıklar yanıyordu. Bu birkaç gün önce Benan’a hediye etiği çakmaktı. Demek ki ona vermişti.. Allah’ım dedi ben ne yaptım. Ağlamaya başladı. Aslında sevinmeliydi ama sevinemiyordu işte isteksizce ağladı. Nasıl Benan aklından bu aşkı silebilirdi ki? Öldüğünü söylememeliydi tek şahitte oydu. Ne yapmalıydı yavaş, yavaş parktan uzaklaştı..
Benan çılgınca koşuyordu nereye gittiğini bilmiyordu.. Aşıktı işte ve eski aşkını terk etmişti başarmıştı en sonunda geceler boyu bu anı düşünmüştü. Nasıl yapacağını bir türlü karar verememişti.. bu yağmurda nereden çıktı. Yüreği cız etti ne oluyordu sevinmeliydi niye gözünden yaş geliyordu. O ağlamıyordu yağmur yağıyordu. Yüzünü sildi. Birden yüreğinde müthiş bir acı duydu sanki yüreğini söküyorlardı. Olduğu yerde durdu. İşte o an parka düşen yıldırımı sanki bir seyrettiriyordu çınar ağıcının yarılışını ortalığın bembeyaz oluşunu seyretti. Yüreği yanıyordu alev, alev. San ki yağmur birden bire duru vermişti. Ama hiç kırıkları duyuyordu kulağında. İşte gerçek aşkı ağlıyordu onun sesiydi birden telefonu çaldı bu mesajdı Mutlu ol aşkım.. yazıyor du. O zaman onu ne kadar çok sevdiğini anladı. Bu aşk değildi sadece bir an gözleri kör olmuştu yakışıklı sevgilisi aklına geldi onu ne kadar mutlu edebilirdi ki sanki.. ne kadar tanıyordu onu güzel sözler vardı ama sadece sözler ortada elle tutulur hiç bir şey yoktu.. Umut öylemiydi ya her gününde yanındaydı hastalığı ile hasta olurdu sevinciyle sevinirdi.. bir çok defa birçok sıkıntısını kendi zorda bile olsa bulup getirmemişmiydi. Anladı ki UMUT gitmişti yüreğinden de hayatından da.. kendini boşta hissetti yalnız yapayalnız.. ama niye her yer sel götürürken ıslanmıyordu. Ayaklarının bir karış ucuna yağmur düşerken başına bir damla yağmur düşmüyordu. Bir den yukarı baktı. Umudu oradaydı işte ona en masum bakışıyla bakıyordu mavi, mavi ağlıyordu.Son sözleri de kulağına fısıldadı. SENİ SEVİYORUM AŞKIM….SENİ SONSUZLUKTA BEKLEYECEĞİM.. MUTLU OL..

11/08/2008 16:30