Umut Yaprakları Şiiri - Rümeysa Çakmak 2

Zor mu hayat bu kadar?
Bakarken denize ve yıldızlara...
Unuttu mu beni dertleştiğim sokaklar?
Bir kere de mutlu günler Olsa...

Daha uzağa attım taşları bugün
Ömür kısaymış, sanki bir gün.
Dokuduğun acıları giydim, biraz da ölüm,
Yârim ben senin gülüşüne söndüm.

Yol boyu bastım umutlarıma,
Gözlerim dolu, parmaklıkların ardında,
Ay parlarken döker taşlarını yıllara,
Yürüyemem artık, yolun sonu burada.

Sessizlik dökülür gözyaşlarımdan,
Sen bıkmadın mı yanlış kararlardan?
Çıkmamış ki Yaralarım sargıdan,
Sıkılmadın mı toz pembe yalanlardan?

Ruhumu sana açtığımda her defa,
Yumdun gözlerini, döndün kara toprağa,
Sarardı artık, yazık umutlu yapraklara,
Ne ben sana muhtacım, ne de sen bana...