Umut Direnişi Şiiri - Tahsin Vural

Gidiyorlardı her baktığımda onlara
Durmadılar hal hatır sormadan,
Koyuldular yine yollarına
Hep kızardım neden ellerinde kürek ve kazma var
Sonunda kendi gölgemde kaldığım vakit
Dertlerimin mezarımı eştiğini gördüm
Mezartaşım bile hazır
Ben artık ölüme hazırlanırken yine sessizce geliyorlardı
Selamsız sabahsız olan çalışanlar
Ellerinde kazma ve kürekle kovaladılar
Mezar kazıcılarını yok edicileri
Ve sessizce başladılar
Kazılı olan yeri doldurmaya
ve dümdüz olmuştu o yer
güneş battı hilal yerini aldı
Çekip gideceklerdi attım kendimi önlerine
ya beni gömerek geçersiniz yada bana yaptığınızı,
Bu çalışmanızı izah edersiniz?
Biri söylenerek yanımdan ilerledi
Sen düşüncelerin altında kalmaya değil;
Düşünceni felsefe ,fikrilerini yön eylemeslisin.
Hedefe ya atılırsın yada hedefte kalacaksın?
Çekip gittiler sonrasında yine sessizce..
Şimdi nerde görsem onları,
Aklımdan çıkmaz yaptıkları.
Dert sayılacak ne varsa umut çalan,
Onlar bırakmadı kaybolmaya...
Bırakmadılar tükenişe yok olmaya...
Bunlar umut arayışında ki direnişin işçileri geleceğin kendileri idi.

Tahsin VURAL