Umut ve Yoksulluk Şiiri - Necip Zeybek

İyi ki dost edinmişim seni umut,
Evde ekmek, aş biter,
Cepte para...
Perişan olur çoluk çocuk!
Başlarsın düşünmeye kara kara,
Bulamazssın evin yolunu,
Öyle kararır ki ufuk.
Olmasan sen yenilip yutulmaz bu berbat hayat,
Çekilmez bu yoksulluk! ..

Bitmez gecelerde,
Kedi yavrusu gibi munis,
Ürkek ve sessiz,
Sokulurum da dost bildiklerime,
Kaplan görmüş gibi kaçarlar benden.
Terk etmeyen bir sen umut,
Bir de bekçi köpeğim şu yoksulluk.

Ey gözünü sevdiğim,
Bil ki seni de dost edindim,
Eşim ve çocuklarımla birsin,
Sen de yoksulluk.
Yakınımız gibi gömüp içimize,
Yaşattık seni.
Ve öğrettin bize,
Mezar taşları gibi yarı beline kadar gömülüp toprağa,
Ayakta kalmayı,
Sarmaşıklar gibi birbirimize sarılmayı.
Nefsin ne ağır yük,
Paylaşmanın tek büyüklük olduğunu...
Öğrendik sayende,
Acımayı,acıkmayı.
Sen anlattın.
Olmasan sen,
Olur muydu bende sabır,
Olur muydu can dostum umut.
Kimi elma sever,kimi armut,
Sen de dostumsun ey gözünü sevdiğim;
Sen de dostumsun yoksulluk!