Şaşkın bütün nebatat, dağlar/ovalar suskun
Toprak figan ederken, başaklar kime küskün?
Çağlamıyor kurudu menşei, dereler'in
Yeniden yazılıyor kaderi, yöreler'in
Ayaklar, adımları atıyorken ileri
Neden hep kollarımız bir ileri, bir geri?
Zıtlıklarda enerji, ya durağan ya seri
Fışkırır karanlıktan, ağarırken Tanyeri
Umut ve Umutsuzluk Hayatın Mihenk Taşı!
Cefa İle Sefâsı; "Ayaklar Taşır, Başı"...
26 EKİM 2914 / Metanet Yazıcı
Metanet Yazıcı
Kayıt Tarihi : 28.10.2014 16:13:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kaleminize sağlık sayın Metanet Yazıcı....
Kutluyorum Metanet hanım. Keyifle okudum. Emek verilmiş bir şiirdi. Kutlarım içtenlikle ve sevgimle...Nicelerine...
İşte umut ile umutsuzlukta öyledir... Yan yana gezerler bizimle... Öyle bir an olur ki, 'bitti, mümkün değil artık' dediğimizde karşımıza çıkıverir, gerçeğe dönüverir istenen, beklenen ya da olması için dualar edilen her ne ise...
Ve biz de şaşar kalırız...
İnsan, 'eşrefi mahlukattır...' En gelişmişidir canlıların... 'Ayaklar yükü taşır' gibi görünürken, kolların da görevidir ayaklarla uyum... Ve galiba asıl yükü 'baş' taşır...
Çok etkili bir şiirdi.. İçtenlikle kutlarım Metanet Hanım..
TÜM YORUMLAR (5)