Umut ve Keder Şiiri - Hatem Çetinkaya

"Umut", bir karıncanın yolculuğuna benzer;
Önce küçük adımlarla başlar,
Ama zamanla koca bir ormanı,
Sığdırırmış yüreğine...

Ama Ahmet Arif’in dediği gibi:
“Karanlık öyle koyu ki,
Ellerimiz birbirini bulmaz olmuş,
Gökyüzü uzak, yollar kan içinde,
Ve biz, vurulmuşuz zamanın orta yerinde…”

Oysa, Nazım Hikmet’in dediği gibi:
"En güzel deniz,
Henüz gidilmemiş olandır,
Ve en güzel günlerimiz,
Henüz yaşamadıklarımızdır.”

Bir yanımda kelepçeye bulanmış bir düş,
Öte yanımda göğsünü rüzgâra açmış bir güvercin...
Bir elimde paramparça zincirler,
Öbür elimde özgürlüğün mavisi...

Ve ne olursa olsun, yürümeli yine de,
Çünkü umut, her şeye rağmen,
Kendi gövdesini taşıyan o karınca gibi,
Bir gün mutlaka varır menziline...

Turgut Uyar’ın dediği gibi:
"Göğe bakalım,
Belki de sarışın bir çocuğun elinde tuttuğu kırmızı balonuz."...