Umut ve İnsanlar…
Batan günle solar ümitler,
Başlar acılar sızılar, çaresizlikler.
Kabuslarla dolan gecelerin ardından,
Doğan günle yeşerir filizler.
Hayattan nefret eden de,
Umudunu kesende.
Yeniden hayata döner, hayatı sever.
Umut bir seraba benzer,
Sen yaklaşırsın o senden kaçar,
Hayat bir aldatmacadır,
İnsanın gölgesini koşturması gibi,
Hep gözün umut fenerinin yanmasını bekler,
Bakarsın ha yandı, ha yanacak,
Başka insanoğlunun günleri nasıl geçer,
Zaten umutların söndüğü yerde,
Hayat da anlamsızlaşır, o da biter…
Kayıt Tarihi : 11.6.2009 15:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!