Düşünsem nereye kadar uzandığını bu yolun,
Bir lahza durmaksızın atılsam sonsuz ufka!
Bir şafak doğsa yeter bütün bu yorgunluğuma,
Sonra sözümde durup yine yelken açarım,
Sonsuz umutların aydınlığına.
Söz verdiğim gibi; umutsuzluğun yeri yok hayatımda,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta