Umut Ufku Şiiri - Sadi Saçak

Düşünsem nereye kadar uzandığını bu yolun,
Bir lahza durmaksızın atılsam sonsuz ufka!
Bir şafak doğsa yeter bütün bu yorgunluğuma,
Sonra sözümde durup yine yelken açarım,
Sonsuz umutların aydınlığına.

Söz verdiğim gibi; umutsuzluğun yeri yok hayatımda,
Karamsarlık, yılgınlık uğramaz hiç bana...

Geçmişimde yaşadığım onca şeye rağmen,
Umutsuzluk yerleşemedi yine de kalbime.
Dilersen hatırlayalım o geçmiş günleri

Önce sevdim bir güzel kızı,
Sonra değdi kalbime ince bir sızı,
Öldürüp kahrediyordu beni o nazı,
Neredeyse geçecektim artık bu candan.

Bakışıyla yaralardı,
Dertlerimi sıralardı,
Acım dünyaya sığmazdı,
Eser kalmadı bende akıldan.

Sonra bir güzel daha sevdim,
Sevip ona gecelerimi verdim,
Yüreğimi ona bütünledim,
Ama ümitlerimi bir bir kırdı.

Gece adını sayıkladım,
Gündüz yüzünü hatırladım,
Her an aşkıyla dolup taştım,
Ama aşkın ateşi beni yaktı.

Sabah ayazında yolunu gözledim,
Gelecek diye sabahı ettim,
Uyumadım, uyutmadım, kederlendim,
Ama o verdiği sözleri hatırlamadı.

En son bir kıza daha vuruldum,
Sandım ki işte bu kez gerçek aşkı buldum,
Zannettim o zaman duruldum,
Ama o da hayal oldu gitti.

Gerçek sandığım bu aşk fazla yaşamadı,
O da diğerleri gibi boş bir masaldı,
Verilen sözler yine tutulmadı,
O efsunlu rüya şimdi söndü bitti.

Hâlâ direniyorum umutsuzlukla savaşmak uğruna,
Yaşatırken içimde yakılan ümitleri,
Vuruldukça daha sıkı yapışıyorum hayata,
Unutma: açlıktan değil, tokluktan öleceksin Sadi.