Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
sevginizin umutları hiç ama... hiç tükenmesin..
Kutluyorum..Sevgimle...
Harika olmus munis anam, gerçekten harika.Ellerin dert görmesin emi.Kendine çok iyi bakmalisin ki herzaman sevgi dolu, ask dolu, damla dolu, yagmur misali üzerimize yagacak siir dolu sayfalar yazabilesin..Tesekkürler.öptüm o koca yüreginden.
Abla ben cennet cehennemde bu parkisonu zeusun cehennem cukuruna atsamda az kalir canim ablam. Biz tum evlatlarin bu illeti Umut Treniyle raylar arasinda ezelim. Trenimizle ezmesek bile sevgi gucumuzle ezeriz biz. Guzel siirinin icin ve bizlere bu guzellikleri yasattigin icin yurekten kutlar ellerinden operim anacim.
Şiirde adi gecen sevgili yureklerin, Umut garinin, Guven peronundan, Sevgi bileti almis olan ve Gonullerinden Dostluk akan tum yolculari selamliyor ve saygilarimi sunuyorum. Yureginizden akan sevgi selalesi nehirlerce cossun, isiginiz sonsuz olsun dostlar. Mersinden kucak dolusu selamlar.
Ah!.. Müniş'im
Ben görsem neler yapacağım bir bilsen.Allah gazabımdan korumasın onu.
Makinist zaten sağlam, yolcular da sevgi dolu olduktan sonra, gittiği yere kadar gidecek bu tren.
Kimin nazarı değecek şaşarım.
Yüreğine gönlüne sağlık Müniş'im.Sevgili Süheyla hanıma da tüm destek ve yardımlarından dolayı teşekkür ederim.
Sevgilerimle.
bugün ilk bu şiiri okudum ve çok büyük sürpriz oldu ban a çok sevindim çok....bu kadar güzel yüreklerle ve tanıdık insanlarla bir arada olmak ne güzel...orda bir tatlı cadı varmış,onu bir yerlerden hatırlar gibiyim...biraz da deliydi sanırım...bakarsın düdüğü bırakıp parkişin peşinden koşar...onu yakalayıp,baraja atmak için]))))))))
bizdeki büyük sevgi...nazardan da korur bizi anacığım..
yüreğine sağlık....öpüyorum...
cadı kızın.
GÜZEL YÜREGINE SAGLIK AYYÜZLÜM. herkese güven olmaz ya benim canim kiymetlidir. saka bir yana ben biraz uzaklarda olacagim kisa süreligine görmezseniz merak etmeyin olurmu.???ayten
Canım benim yine yazmış yüreğin. Dün bisikletle gezip bir güzel sonra oturup çay içmiştim falezlerin tepesinde :-) Eh bizim trenin yolcuları da bereketli. Yürekleri kocaman. Yolumuz açık ola. Öperim yüreğinden. Sevgilerimi yolluyorum.
Gönüllerin sultanı..Ne bu tren sevdası biter ne de sevdalıları....
Hayatın sevgiden yol olsun nice umutlarda açan.
...
Yüreğine Rabbimin melekleri dokunsun.Saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta