Umut Treni Şiiri - Şair Hülya

Umut treni

Bir istasyon durakladığım;
Beklediğim neydi bilinmez
Yıllarla yorgun,acılarla yoğrulmuş
Yaşam denen kavgada
Hiç gerçek mutluluğu bulmamış
Hep sahte tebessüm,gülüşlerle
Ömrü geçmiş,bir garip yolcuydum!
Doyasıya aşkı yaşamadan
Ölesiye hasreti tatmadan
Umutsuzcada olsa sevdalı
Seven yolu beklemeden
Geçen bomboş seneler….

Sessiz sessiz istasyona yaklaşan
Bir umut treni geldi
Yolcu almaz bu tren dediler,yasak
Bir el uzandı trenden,duraksadım! !
Çekti içine,aldırmadan gelen seslere
Kaptırdım kendimi,büyüsüne
Uzun bir yolculuktu bu!
Ya da ben öyle sandım
Ayaklarım yerden kesik
İlk böylesine mutluydum!
Her anını dolu dolu yaşamak
Duymak,tatmak istedim.
Bilmezdim yasak olan bu yolculuğun
Beni acıdan acıya sürükleyeceğini
Bir deli rüzgar gibi ordan oraya savuracağını
Doğruydu tren dolu bana yer yoktu! !
Bir sığıntı gibi yer bulup,adeta sindim köşeye
Ara sırada olsa mutluluğun elimden tutmasını
Yüreğimi serinletmesini bekledim
Doyasıya tatmadan mutluluğu,sevdayı
Buraya kadar dediler,bilinmezde
İndim…..
Arkana bile bakmadan ‘’git…’’dediler.
Tren uzaklaşıp yolculuğa devam etti.
Ama ben hala umutla bulduğum mutluluğa
Sımsıkı sarılmış onunla yaşayıp
Onu bekliyorum! .....
Hülya