Sabırsızlıkla beklerken göründü, nihayet umut treni.
O kalabalıkta hangi vagon diye bakmadan girdim içeri.
İlk bulduğum yere hemen oturdum.
Şöyle etrafıma bir baktım.
Herkesin suratı asık, sirke satıyor.
Merak ettim, yanımdakine sordum:
_Siz yanlış bindiniz teyze, bu vagon dertlilerin ki.
Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
YARATAN SEVDIGI KULLARINA DERT VERIRMIS. KENDINI HATIRLATMAK ICIN ZATEN HASTA OLUNCA SÜREKLI ADINI TEKRARLIYORUZ YA. hem biz mutlu olmaliyiz bazilari gercekten akildan hasta olduklarinin farkinda bile olmuyrlar ot gibi yasayip gidiyorlar.beterin beteri var yani..:)
Eeee...bende yetiştim ama neler olmuş burda bakalım..keşke herkes senin kadar yürekli olsaydı,olabilseydi anacığım...hangi saygısız insan,senin şiirlerine okuyucuya saygısızlık diyebilir...saygısızlık senin yaptığın imla hatalarında değil,onların yapmaya çalıştıkları anlamsızlıklarda...beğenmeyen,rahatsız olan okumasın,defolup gitsin....eleştiri de edep ister.seviye ister...edepsiz olanlar eleştiremezler.Haaa....sen şimdi buna kafanı takıp, üzülüyor ve hasta oluyorsun öyle mi? bak bana sözün var hastalık mastalık dinlemem ben sözünü tutmanı beklerim...torunumu seveceksin..unutma...sakın hiç kimsenin seni üzmesine izin verme,sakın,güzel yüzün hiç solmasın...seninle umut trenine gelenler yeter sana...iyiki varsın,iyiki burdasın,iyiki tanıdım seni..Yüce yaradan seni bizlere bağışlasın anacığım...ama deli kızına dikkat et treni devirebilir haa :)))))))) kafası kızmasın..
sevgimle.....öpüyorum..
Ablacığım bunları dert edip kendini üzmeyesin sakın, hep birlikte umut trenindeyiz burda umutsuzluğa yer yok...
senin yüreğine kalemine sağlık,
bizler seni tanıyor ve seviyoruz...
yazık ki burda bazı saygıdan nasibini almayanlar ve edebiyatın edepten geldiğini unutanlar var eleştiri sınırını zorlayanlar sayığızlığı eleştiri sananlar, herkesin kendilerin okumük zorunda olduğunu sanıp okunmadığında çirkinleşenler ve başkalarının özelini gereksiz saçmalıklarla dolduranlar sen bunlara aldırma ablacğım
Sen bizim neşe ve umut kaynağımızsın
sevgiyle
Umutlarınız bol olsun..treniniz hiç durmasın..
Her vagon mutluluğa dönüşsün cümle Alem için..
Rabbim seni ve sevdiklerini korusun.
Saygılarımla.
Müniş'im
Burada hiç kimse bir şiiri veya şairi yargılama hakkına sahip değildir.Herkes özgür ve hür iradesi doğrultusunda yüreğinden geçenleri karalar.Karalananları herkes beğenmek zorundada değildir.Fakat eleştiri yapılırken saygı çerçevesini aşmamak insani bir bakış açısıdır.Oysa ki senin yazma sevdan, paylaşma isteğin, yaşama karşı direncin örnek alınması gereken bir davranış biçimidir.Sevgili Müniş'im gelen her türlü negatif eleştirilerin seni üzmesine ve özellikle hastalığının daha da nüksetmesine izin verme.Ve sakın ha, yazmaktan ve paylaşmaktan bizleri mahrum bırakma.Yüreğinden dökülen her satırı seviyorum.Çünkü onlarda yaşanmışlık var, sabır var, hüzün var.Kısacası senin 59 yıllık hayatın var.
Sevgilerimle.
BURADAN TÜM DOSTLARIMA TEŞEKKÜR EDİYORUM,BENİ HİÇ TANIMDIĞINIZ HALDE EVLATLARIM KADAR YAKINSINIZ,BENDE SİZLERİ ONLAR KADAR SEVDİĞİME İNANIN SABAH TRE İŞARETLERİNİ BECEREMEDİM DEDİM SEVGİLİ KIZIM DİYORUM Kİ ÖYLE HEMEN YETKİ İSTEDİ BENİM TÜM ŞİİRLERİMDEKİ İMLA HATALARIMI O BECEREMEDİĞİM İŞARETİ KOYDU ,MECBURMUYDU? HAYIR İŞTE SEVGİ BU HEPİNİZ ÖYLESİNİZ BENİM KIZLARIM ERKEKLERDE OĞLUM KARDEŞİMSİNİZ BEN SAĞLIKTA DEĞİL AMA DOSTLUKTA ŞANSLIYIM İYİKİ VARSINIZ SİZİ SEVEN MÜNİŞ
Sevgili Müniş; Nasıl mutlu oluyorsak hayatı öyle yaşamalıyız. Hepimiz burada yüreklerimizi ortaya koyuyoruz. Hiç kimse şiir otoritesi değil. Sakın ha kim ne yazarsa yazsın sağlığını etkilemesine izin verme. Nasıl yazarsan yaz biz senin yüreğini seviyoruz o kadar canım. Öperim yüreğinden. Dikkat et kendine he mi?
Bazen oluyor ki siirlerini duzeltmeye yetisemiyorum ve bazen oluyor ki bende hata yapabiliyorum. Siirde duygu ve derinlige daha cok onem veren kisi olaraktan ben ''şiir değil bu okuyucuya saygısızlıktır'' cumlesinde elestiri yapan kisinin hem siiri hemde sairi itham ederek saire hakaret ettigine inaniyorum. Egerki hata yapmak saygisizliksa, eger ki imla hatasi yapmak saygisizliksa, eger ki siirin edebi yonunde zayif omak saygisizliksa lutfen birileri sayginin ne oldugunu bana ogretsin!. Okuyucuya saygisizlik bu sekildeyse ne olur birileri ''saygisizliktir'' kelimesinin agir ithamini aciklasin. Saygi dort dortluk siir yazmaksa antolojide saygili vasfina ulasan sair arayisi icerisine girelim hepberaber. Siire elestiri yapilabilir olumlu veya olumsuz. Ama hic kimsenin saire ''yazdigin siir okuyucuya saygisizliktir'' diye agir ithamda bulunmaya hakkı yoktur. Önce bu kisi sayginin hangi boyutlarda ve hangi davranislarla ifade edilebilecegini ogrenmesi lazim diyorum. Bazi dostlar 'elestiri normaldir' derken, lutfen saire yapilan saygi ve saygisizligi ve hakareti ayirt etsinler. Bugun Munevver ablamiza saygisizliktir yaptigin diyen yarin sizlere de aynisini soylediginde sizde munevver ablam gibi saatlerce aglayip buna benzer hakareti yutma durumunda kalmayiniz. Kimse 59 yasindaki kadina saygi ve saygisizligi ogretmeye kalkmasin lutfen. Bizlerin yasi kadar onun yasanmisliklari var. Umut treninde her zaman dert ortaginim canim anam. Öpüyorum ellerinden.
Canım Müniş
Önemli olan aramızda ve yüreğimizde olman. Sen bizimle paylaşıyorsun. Şiir veya yazı olsun farketmez. Burda bizlerle olduğun için mutlusun. Bende burada olmaktan mutluyum. Kim ne derse desin. Sen yaz. Seni anlayabiliyorum. Bu paylaşımın sana nasıl bir mutluluk verdiğini tahmin edebiliyorum.
Şairler şiirleriyle burada yarışmaya katılmıyor. Ben iyiyim, o kötü demek marifet değil.
Yazmayı seviyoruz, paylaşmayı seviyoruz ve mutlu oluyoruz. Önemli olan bu mutluluğu yakalayabilmek.
Boşver, birilerinin dedikleri karşısında üzülme.
Ben kendi adıma söyliyeyim, senin yazman ve mutlu olman beni de mutlu ediyor. Bizdeki yürek paylaşımı yeter.
Hatalarımızla kusurlarımızla varız. Yazıyoruz. İsteyen okur, okumak istemeyende okumaz. Seni üzmeye kimsenin hakkı yok. Madem buradasın o zaman sen bizim yürek dostumuzsun.
Yüreğinden öpüyorum.
Saygım ve sevgimle
Bu şiir ile ilgili 9 tane yorum bulunmakta