Umut Treni Şiiri - Mahmut Çetin Zorba

Doğum günüm üstünden, yirmi dört bahar geçti.
Bir an geldi yaşamda, gül soldu, diken açtı.
Hiç bilmezdim önceden, engelli olmak suçtu.
Yaşamayan ne bilsin, tek ayaklı ne demek,
Su yanar güneş donar, boşa gider her emek.

Kör olarak doğdumsa, bu mudur benim suçum?
Kolum biri yok oldu, sanki toplumda hiçim.
Elim tutmuyor diye, iş vermiyorlar açım.
Mayınla her şey bitti, çiçek gitti dal kaldı,
Baharlar sona erdi, yerini hazan aldı.

Sokak, cadde, parkları gezmek istemekteyim.
Evim hapishanemdir, bilmem ki ben neyim?
Kötürüm doğmuşum ben, yürüme engelliyim.
Duyarlı ol yardım et, engelleri aşayım,
Ayaklarla olmazsa, sandalyeyle koşayım.

Tek dayanak o kaldı, Umut Treni adı.
Tutuyor elimizden, vermek ister muradı.
Sende yardıma gel, alayım bahar tadı,
Umuda tren olup, vagona binmelisin,
Bir engelliyi tutup, birlikte inmelisin.

20 Haziran 2011 Antakya

Mahmut Çetin Zorba