Umut Sonsuz Mu? Şiiri - Hasan Tahsin

Öyle düşünüp üşüdüğü akşamlardan değildi
Her gecekinden anlamlıydı bir keresinde
Gözleri hala renksizdi onun için, ama
Farklı seyrediyordu terastan uzakları

Son umudunu alıp heybesine katan,
Değneği ile dağları tırmanan bir adama benzetti kendini
Gülümsedi
Aslında yalnızlığıydı gülümsediği

Gündüzleri kalabalıkta yitiriyordu umutlarını
Geceleri gece bekçilerinin bile olmadığı
Sahil kasabalarında geri topluyordu
Bu defada, deniz kabuğu toplayan çocuk oluyordu.

Şimdi heybesine birde, bir çocuk masumluğu kattı
Heybe doldukça hafifliyordu yükü
Değneğini fırlattı bütün gücüyle.
Tekrar gülümsedi
Aslında kendiydi gülümsediği.

Bir kadın geldi, usulca, gözlerin mavi dedi
Sonra kadında gülümsedi
Renkleri tekrar öğreten kadına baktı
Ne şirin dedi içinden,
Kadın duyacakmış gibi utandı,

Bir hediye vermek geldi içinden
Heybesine baktı.
Son umudu yoktu,
Kadın tekrar gülümsedi
Avuçlarını gösterdi,
Sanırım bunu arıyorsun dedi.