Umut Sokağı Şiiri - Yusuf Tekler

Umut sokağının loş ışıklarında kaybolur gölgeler
Sessiz çığlıklarla yırtınır ne duyan, ne gören
Ayak sesleri yalar soğuk duvarları
Uzak şehirlerin puslu,silik silüeti gözlerimde
Ve ben neresindeyim bilmeden zamanın
Geçip giden günlerin çarkına takılmış meçhule doğru dönerim
Nerede dursam hep uzak kimselere kimsesizliğim
Kalabalıklarda tenha,yalnızlığın öz suyunda yıkanmış bedenim
Derin midir sığ mı yakın mı yoksa Irak mı
Hep tezat doğru yolda ters döner dümenim
Ben miyim kendime kurulmuş tuzak
Somurtuş bıçak gibi keskin yüzümde
Ruhu çekilmiş bir beden giydirilmiş üzerime
Sonu gelmez buhranlara ekilmiş tohumum
Dal vermeden kurumuş kırılmış ekinim
Fırtına biçeceğim elbet göğüm kararmış kalmış
Güneşim görünmez hep battığı yerde kalmış
Belkide yanlış başladım asıl adı umutsuzluk sokağı
Halim ahvalim
Ve ben inkılap bekliyorum
Değiştirmek için tüm olumsuzlukları…