Umut Sevinin Kılavuzudur Şiiri - Haydar ...

Bu günün ilk dakikalarından ve sonraki saatler içerisine değin
yaşattığın acıları sana yazmayacak ve içime gömecektim.
İçimde büyüyen o anların yıkımlarını,
her şeyin gerilerde kaldığı bu günlerde bilesin istedim.
Bunu neden istediğimi ben de bilemiyorum.

Sevgililer gününün ilk dakikalarında seni kutlamak istiyordum.
Akşamın alaca karanlığından, yeni günün ilk anlarına değin de beklemiştim.
Mobil çağrıları yaparak...
İçimde başlayan fırtınaların, dışarıda kopan fırtınaları bastırdığı
uzun, upuzun bir bekleyişti bu..
her dakikasında umutsuluğa gömüldüğüm..

Saniyeler, dakikalar, saatler durmuş...
Umutsuzluk girdabı karabasan gibi çökmüştü içime...
O devingen anlar büyüdükçe yüreğimde, bekleyişin daha bir ağırlaştığı,
Umud ufukumun karanlıklara gömüldüğü bir bekleyişti bu...

Bu özel günü ilk ben kutlamak istiyordum.
Aslında, ilk adımı senin atmanı da çok istiyordum...
Senden gelecek bir çağrıyı, bir iletiyi de heyecanla, umutla bekliyordum..

Yeni güne, 15 Şubatın ilk dakikalarına girmiştim...
Çağrını, kısacıkta olsa bir iletini bekledim, gelmedi...
Karamsarlığa gömülmeye başladığım anlarda çağrıda bulunman bile,
Gömülmeye başladığım umutsuzluğuma ışıklar yağdıracaktı...
Senin deyişinle ''Geceler bir uzun ip..'' değil,
Dakikaları bile bitmek bilmiyordu böylesi gecelerin.
Sevinin umutla çırpınışı ve çırpıntısı idi beklemek.. Bekledim..

Gece 00.50 i bulmuştu...
Uyumuş olamazdın...
Tan yeri ağarıncaya değin beni gece visallerine,
Gecelerin yolculuğuna alıştıran sendin...
Gececil düşlerime güller, gülücükler ve sıcacık iletiler gönderen,
Bir gökkuşağı gibi sarmalayıp beni, tutsaklayan sendin...
Sen benim dünyamda gececil bir ışıktın...
Bense, arzularına yenik düşen tutkun ve sevecen...
Ama, sevgililer gününde her nedense yalnız, yapa yalnızdım...
Yaşam damarları kopmuş,
Çaresiz ve kimsesiz bir hastanın son çırpınışları içinde bekledim...

Olabilir ya, sevmemiş de olsanız, sevgili de olsanız...
Sana olan tutkuma ve sevime
Bir değer vermeliydiniz..diye de düşünmüştüm...
Tınmadınız bile..

Severken sevilmeyişin, sevende yarattığı acıyı bilir misiniz?
Haklı nedenleriniz de olabilir.
Senin için bir oyalantı da olabilirim...
Karşılığını bulamayacak bir sevi idi benimkisi sonuçta...
Yanlıştı.. Yanlış olan bendim...
Bu yanlışı düzeltmek de bana düşüyordu...

Hep kendimi sorguladım, hep kendimi yargıladım...
Uzaklaşmak istedim...
Ara ara bu konudaki düşüncelerini sordum...
''Ayrılmayı düşünüyormusun '' diye..
Yanıtınız kesin ve net sözcüklerdi '' Hayır! '' diyordunuz.. Neden?
Ben de ayrılmayı düşünmüyor, bu seçeneği her keresinde sana bırakıyordum

Böyle durumlarda doğru olanı zaten yitirdik de, yanlış olan ne idi?
Bunu şu güne değin anlaya bilmiş değilim...

Umut sevinin kılavuzudur...
Siz umut ekilen yollarda yürürken, dalgakıranlara çarptınız mı hiç?
Siz dolu dizgin umut sağnaklarında, met ve cezirler yaşadınız mı hiç?
Bekliyorum... İçimde tufanların kopmaya durduğu bir devinişle bekliyorum...
Akrep ve yelkovan gecenin 01.30 nu gösterdiği anlarda umudum tükenmişti...

Gecenin bu zorlu derinliğinde ve onca devinimler içinde
İlk adımı atmak düşüncesi yitip gitmişti artık.
Kopuş düşüncelerinin anaforunu yaşıyordum...
Bunu bir ileti ile sana ulaştırmam gerektiğini düşünmeye başlamıştım...

Karamsarlığın çetin kuşatısı içinde
Bir çok kez yaptığım çağrılarıma son çağrımı ekledim.
Telefonun yine '' meşgul'' de idi...
Oysa önceki çağrılarımı görmüş olmalıydınız..
Belli ki daha ağırlıklı dostlarınızdan sıra bana gelmiyordu...

Gece 01.45 geldiğinde biliyorum ki uyumamıştınız..
Hem uyumuş da olsanız artık ne değişecekti ki..
İleti yazdım..
İletide '' SENİ BİR SEVGİLİLER GÜNÜNÜN HAFTASI İÇİNDE GÖRDÜM, TANIDIM, SEVDİM..
BİR SEVGİLİLER GÜNÜNÜN SON SAATLERİNDE UZAKLAŞIYORUM '' diyordum..

Bu iletiyi gönderdiğimde, telefonunuzun ileti kanalında beklemede kaldı..
İçine düşürüldüğüm açmazların ve
Uzak duruşunun yarattığı bir yansıma olarak
Bir sitepne gibi beklemeye bırakılmıştım sanki...

Acısıyla, tatlısıyla yıllar süren bu ilişki, anılar harmanı içinde,
Bir kopuşun ateşiyle kül mü olacaktı bu gece...
Her şey böyle mi bitecekti...
Böyle mi bitmeli idi?
Tutkunlaştırdığın gece visallerinin sonu mu olacaktı bu gece...
Bilemiyorum...
Beynim durmuş...
Hiç bir şeyi düşünemez olmuştum...
Bir kez senden uzaklaşmaya karar vermiştim...

Bilirim '' Sevdanın yemini olmaz'' derler...
Yeminimi tuta bilir miyim, tutamaz mıyım..
bunu da bilemiyorum...
Ama, kör-topal bir sevi daha nereye kadar ve ne denli sürebilirdi ki?
Artık sana uzak duracak, sen yakınlaştıkça ben daha bir uzaklaşacaktım...
Bir biçimde bu sevda nasıl olsa bitecekti, bitmeliydi, yanlıştı, yanlış olan bendim...
ve bitti artık.

Anlamsız bir ilişkiye, doğmatik anlamlar yükleyerek,
varsayımlar karmaşası içinde
sevilmeyi beklemenin yaşattığı ve yaşatacağı acılar...
Değer miydi buna...
Tek yanlı '' Değer'' demenin anlamsızlığı içinde yaşamı kangren etmek...
Günümüz bunu taşıyamıyor... kaldıramıyor artık..
Kimileri buna platonik sevi, kimileri melenkoli diyor...
Ne derlerse desinler,
sevmek ve sevilmek istenci bütün varlıkların özüdür sonuçta...

Kim bile bilir ki; yazgıda bir gün karşılaşmak olursa,
ne denli sevildiğinizi o gün anlayacaksınız belki...
O gün yıllar süren ayrılık acısının dayanılmazlığını yaşatmış olduğunuzu...
Dilerim bana yaşattıklarınızı, bir başkasında yaşamazsınız...
Dilerim mutlu olursunuz...
Sana kızamıyorum, sitem de edemiyorum..
Sana dönük bütün duygularımı içimin mezarlığına gömüyorum.

Umut sevinin kılavuzudur demiştim.
ben artık kılavuzumu yitirdim; sevgililer günü içinde...