Umut Şekeri Şiiri - Tolga Ayla

Bir amca bana şeker vermişti
Arnavut kaldırımlarında umutsuz bekleyişlerimde
Asfalt yoldan çıkmanı beklediğimi hatırlıyorum
Beni güldüren tek kişi o amca olmuştu

Hemen senin evinin yanında oturuyor
Kısa beyaz sakallı bastonlu
Seninle her buluşmamızda penceresinden bakardı sokağa
Yine baktı..
Dün gece yağmur vardı
Kaç zaman oldu beklemişim kapında
Fark etmedim yanıma yaklaştığını
‘’üzülme’’ dedi.
İlk okulun önünde çocuklara sattığı şekerlerden getirmiş bana
Aldım...
Ceketimin iç cebine koydum ıslanmasın diye
Dolabımda durur hala...

Günler geçiyor zaman akıyor
O amcayı ne zaman görsem işe giderken
Bana bir şeker uzatıyor
Almıyorum,
Anlıyor...
Gülümsüyor...
Bende gülümsüyorum ona
Yüzümün çiçek açtığı tek an o oluyor...
Akşam dönüşümde okuldan çıkan çocukların elinde
Kırmızı kalpli şekerler sokak aralarında
Yenilip tükenen umutları hatırlatıyor bana
Hele senin sokağından geçerken adımlarım susuyor...

Artık şekerci amcanın penceresini de yokluyorum göz ucuyla,
Belki senin perdelerin çekili karşılar bu gece beni
Ama biliyorum...
O’nun penceresi açık olacak soğuğa rağmen,
İçerde çıplak ampulle aydınlanan o oda,
Senin kapalı pencerenin anılarından daha sıcak.
Belki bir yerlerde umut olmalı diye düşünüyorum,
Sonra vazgeçiyorum.
Vazgeçiyorum sensiz bir umuttan.

Yinede gülümseyecek o amca yarın yine o okul kapısında
O gülümseme umutlarımı yeşertiyor...
Daha güçlü basıyorum toprağa,
İnadına...

Ben belki beklemiyorum senin kapılarında artık ama
O şeker bekliyor
Her gelmediğin dakikakalarda
Daha bir soğuyor daha bir sertleşiyor dolapta
Tıpkı suratım gibi

Ama gece pencerendeyim...