Umut Pas Tutmaz Şiiri - Babür Pınar

Kavuşmaların sevinci bir kırmızı gül
oturur güvercin gövdeme
Eser yanaklarımda ilkyaz dirimi pembe
açılır susuz goncalarım benzi kül

Bir el dokunuşu ararım can kapısında
Bekleyişimde kendine yer bulur
saatleri düşman kılan endişe

Susar gün doğuncaya kadar pencere
susar demir kilit
susar gece
Bir çift dost sözüne fit olur
konuşkan dudaklarım gözaltında

Umut pas tutmaz

Küçük alabalık olurum sığ ırmakta
kıvrak ele avuca sığmaz akarım
Düşer peşime büyük balıklar
Yazgıma dipnot düşer kara intihar

Dostlar bulurum kendime anıları damıtarak
Bir uzun ömürlü servi ağacı gibi
seyreder suda cemalimi kanarım
Sarsılır dallarım ılık bir sancıyı tadarak

Umut pas tutmaz

Mavzer önüne düşmüş kekliğe benzer
sıçrar sıçrar ve düşer toprağa ömrüm
kan çanağı olur gözlerim
dönmeyeni bekler
lal düşlerde ölürüm

Umut pas tutmaz

Umut pas tutmaz
Yine ben bıkmaz usanmaz
bir amansız bekleyişle gözlerim ufku
eski bir kahramanlık düşer aklıma
Alıp başımı gitmem
Terk etmem yurdu

Ölümün önsözüdür kurşuni ayaz
bir beni bir kendini vurur makama 
Umut pas tutmaz

Sanki gelip geçen şu devingen günler
karanfil ömrümü soldurmaz gibi
bir uzun türküyü bitirmez gibi
umarsız ve telaşla geçip gider

İnsan sevmek ne zormuş meğer